Ὅταν οἱ καταστροφικὲς φωτιὲς σάρωσαν τὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὴ Ρόδο μέχρι τὸν Ἕβρο, ἡ ἀντίδραση τῶν πολιτικῶν μας καὶ οἱ σχολιασμοὶ τῶν δημοσιογράφων δὲν ἐξέπληξαν κανέναν.
Καὶ οἱ μὲν κυβερνητικοὶ πολιτικοὶ ὑπερασπίζονταν τὶς ἐνέργειες τῶν ἁρμόδιων ὑπηρεσιῶν, ἀκόμη καὶ στὶς περιστάσεις ποὺ ἡ ἀνεπάρκειά τους ἦταν ἐμφανέστατη, οἱ δὲ ἀντιπολιτευόμενοι ἐπέρριπταν ὅλη τὴν εὐθύνη στὴν Κυβέρνηση, ἀκόμη καὶ ἐκεῖ ποὺ ἦταν ὁλοφάνερο ὅτι τὸ πρόβλημα ξεπερνοῦσε κάθε ἀνθρώπινη δύναμη.
Οἱ δημοσιογράφοι ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, μαζὶ μὲ ἀρκετοὺς πολιτικοὺς καὶ πολλοὺς πολίτες, ἐπισήμαιναν ὡς αἴτιους ποικίλους ἐμπρηστές: ξένους πράκτορες, λαθρομετανάστες, συμφεροντολόγους ἐπιχειρηματίες καὶ ἄλλους. Σωστὴ μὲν ἐπισήμανση, ἀλλὰ ἐπιδερμική. Κανένας λόγος γιὰ τὴν πραγματικὴ αἰτία.
Ἔπρεπε νὰ ἔρθουν οἱ φοβερὲς πλημμύρες τῆς καταιγίδας «Ντάνιελ» γιὰ νὰ ἀκολουθήσει ἔστω στοιχειώδης σιωπή. Βέβαια δὲν ἔλειψαν καὶ ἐδῶ οἱ ἀλληλοκατηγορίες, ὅμως οὔτε πράκτορες οὔτε λαθρομετανάστες ἢ συμφεροντολόγοι μποροῦσαν νὰ ἀνακαλυφθοῦν πίσω ἀπὸ τὴν τρομερὴ καταιγίδα ποὺ ἄφησε ἄφωνη τὴν Εὐρώπη καὶ ἔπνιξε τὸν ἀπέραντο θεσσαλικὸ κάμπο, βυθίζοντας τοὺς κατοίκους σὲ ἀπόγνωση καὶ ἄπειρο πόνο.
Ἔτσι ὡς περιεχόμενο τῶν ποικίλων ἀντιπαραθέσεων ἔμεινε ἡ κλιματικὴ κρίση, ἡ ἀνυπαρξία ὑποδομῶν καὶ ἄλλα παρόμοια.
Καμιὰ ὑποψία γιὰ τὴν πραγματικὴ αἰτία τῆς πρωτοφανοῦς καταστροφῆς. Ἀκόμη καὶ ἀπὸ πρόσωπα ποὺ ὡς ἐκ τῆς θέσεώς τους ἔπρεπε νὰ τὸ κηρύξουν δυνατά.
Ὅ,τι ὅμως ἔπρεπε ἁρμοδίως νὰ λεχθεῖ καὶ δὲν ἀκούσθηκε, τὸ διατύπωσε σὲ ἐξαιρετικὸ κείμενό του ἕνας ἰατρός, ὁ κ. Λυκοῦργος Νάνης. Ἔγραψε: «Ἡ φύση δὲν εἶναι αὐτόνομη ἀλλὰ κτίσμα τοῦ Θεοῦ στὴν ὑπηρεσία τοῦ ἀνθρώπου πρὸς δόξαν Του. Τὰ ὑπόλοιπα ἀποτελοῦν οὑμανιστικὲς ἀνοησίες. Καὶ δὲν μποροῦμε νὰ ἀποδίδουμε κάθε θεομηνία εἴτε στὸ περιβάλλον, τὸ ὁποῖο δὲν προφυλάσσουμε, οὔτε στὴν ἐπανάσταση καὶ ἀντίδραση τῆς φύσεως, ἐπειδὴ ἀπὸ διαχειριστὲς μετατραπήκαμε σὲ δυνάστες της. Ὅταν βρισκόμαστε ἀντιμέτωποι μὲ σειρὰ τόσο μεγάλου μεγέθους καὶ ἰσχύος θεομηνιῶν, πρωτίστως θὰ πρέπει νὰ ἀφυπνιζόμαστε, ἀναλογιζόμενοι τὸ μέγεθος τῆς ἀποστασίας μας ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ νὰ ἐγειρόμαστε πρὸς μετάνοια. Καὶ οἱ ποιμένες αὐτὴ τὴν ἀλήθεια θὰ πρέπει νὰ προβάλλουν πρωτίστως καὶ κυρίως, καὶ νὰ κηρύττουν συλλογικὴ μετάνοια καὶ ἀναστροφὴ τῆς κατὰ κρημνῶν πορείας μας» («Ἀκτίνες» 13-9-2023).
Αὐτὸ πράγματι ἔπρεπε νὰ τονισθεῖ· ὅτι οἱ καταρράκτες τοῦ οὐρανοῦ ἄνοιξαν ἐξαιτίας τῆς ἀποστασίας μας· ὅτι ἔχουμε ξεφύγει ὅλοι πολύ. Δρόμους καταστροφικοὺς ἀκολουθοῦμε. Καὶ ὁ Θεὸς μέσῳ τῶν ποικίλων δοκιμασιῶν προσπαθεῖ νὰ μᾶς συνεφέρει.
Αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη ἀλήθεια.
Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι παράνοια!
