Ἀξιολογότατο ἄρθρο δημοσιεύθηκε πρόσφατα σὲ γνωστὸ θρησκευτικὸ ἱστοχῶρο τοῦ διαδικτύου («Ἀκτίνες» 23-9-2023). Σύμφωνα μὲ αὐτό, «ἡ Ἑλλάδα αὐτοκτονεῖ δημογραφικὰ ὅσο ἐλάχιστες χῶρες διεθνῶς». Ὁ πληθυσμός της «ἔχει ἀρχίσει νὰ μειώνεται σὲ ἀπόλυτα νούμερα ἀπὸ τὸ 2010. Πλέον οἱ θάνατοι εἶναι περισσότεροι ἀπὸ τὶς γεννήσεις. Ἐνῶ τὸ 2010 καταγράφηκαν 114.766 γεννήσεις ἔναντι 109.084 θανάτων, δέκα χρόνια ἀργότερα καταγράφηκαν 84.717 γεννήσεις ἔναντι 131.084 θανάτων. Στὴ χώρα μας ὁ ρυθμὸς ἀναπαραγωγῆς εἶναι ὁ χαμηλότερος στὴν Εὐρώπη καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς χαμηλότερους παγκοσμίως. Ἐνῶ τὸ ὅριο σταθερότητας ἀναπαραγωγῆς εἶναι 2,1 παιδιὰ ἀνὰ γυναίκα, στὴν Ἑλλάδα εἶναι 1,3 (…).
Γιὰ τὸ 2021 ἡ ΕΛΣΤΑΤ κατέγραψε 85.346 γεννήσεις καὶ 143.919 θανάτους. Ἡ φυσικὴ μεταβολὴ τοῦ πληθυσμοῦ μόνο γι᾿ αὐτὸ τὸ ἔτος ἦταν 58.573 λιγότεροι ἄνθρωποι. (…) Ἂν προσθέσουμε δὲ καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι ἕνα σημαντικὸ μέρος τῶν γεννήσεων προέρχεται ἀπὸ ἀλλοδαπούς, καταλαβαίνει κανεὶς ὅτι τὰ νούμερα γιὰ τὴ μείωση τοῦ γηγενοῦς πληθυσμοῦ εἶναι ἀκόμη πιὸ ἐφιαλτικά. Νὰ προσθέσουμε ἀκόμη ὅτι οἱ Ἕλληνες ποὺ μετανάστευσαν στὸ ἐξωτερικὸ ἀπὸ τὸ 2010 ἕως σήμερα εἶναι γύρω στοὺς 500.000, μὲ ὅ,τι συνεπάγεται αὐτὸ γιὰ τὴ μείωση τοῦ ἀπόλυτου ἀριθμοῦ γεννήσεων στὴν Ἑλλάδα. Τὰ σημάδια τοῦ δημογραφικοῦ μας θανάτου εἶναι πρόδηλα, χρόνο μὲ τὸν χρόνο πλέον. Ἡ ἐπαρχία ἐρημώνει καὶ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας ἀνακοινώνει κάθε χρόνο σπαρακτικὲς λίστες μὲ δεκάδες νηπιαγωγεῖα καὶ δημοτικὰ ποὺ βάζουν λουκέτο, εἰδικὰ σὲ ἐθνικὰ εὐαίσθητες περιοχὲς ὅπως ἡ Θράκη, ἡ Μακεδονία, ἡ Ἤπειρος καὶ τὰ ἀκριτικὰ νησιά μας. Καί (…) ὅπου κλείνει ἕνα σχολεῖο, μπαίνει ἀκόμα ἕνα καρφὶ στὸ φέρετρο τοῦ ἔθνους».
Θὰ μποροῦσε νὰ ἀναφέρει κανεὶς διάφορους λόγους οἰκονομικῆς ὑφῆς ποὺ ὠθοῦν τὰ νέα ζευγάρια στὴ χώρα μας νὰ ἐπιλέγουν τὸν δρόμο τῆς ἀτεκνίας. Ἐπιπλέον τὴν τεράστια εὐθύνη τῆς Πολιτείας, ἡ ὁποία, ἀντὶ νὰ δώσει κίνητρα γιὰ τὴν αὔξηση τοῦ γηγενοῦς πληθυσμοῦ, θεωρεῖ τεκμήριο ὑψηλοῦ εἰσοδήματος τὴν πολυτεκνία. Ἐμεῖς ὅμως ἑστιάζουμε ἐδῶ στὴ φρικτὴ ἀποστασία ἀπὸ τὸ θέλημα καὶ τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, πράγμα ποὺ ἔχει καὶ αὐτὴ τὴν ἀρνητικὴ συνέπεια. Τὴ στιγμὴ ποὺ στὴν ὀρθόδοξη αὐτὴ χώρα ἀποδομεῖται ὁ ἱερὸς θεσμὸς τῆς οἰκογένειας καὶ ἐκθειάζεται ἡ «οἰκογένεια» τύπου δύο ἀνδρῶν καὶ μιᾶς σκυλίτσας, τὴ στιγμὴ ποὺ τὰ πάντα θυσιάζονται στὸ βωμὸ τῆς ἡδονοθηρίας καὶ τῶν σαρκικῶν ἀπολαύσεων, τὴ στιγμὴ ποὺ τὰ νέα ζευγάρια ἀποφεύγουν τὴν τεκνογονία καὶ καταφεύγουν στὸ ἔγκλημα τῶν ἐκτρώσεων, τί πλέον νὰ περιμένει κανεὶς ἐκτὸς ἀπό… θάνατο; Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι δυνατὸν ποτὲ νὰ ἐκπέσει: «Ἐλασσονοῦσι φυλὰς ἁμαρτίαι» (Παρ. ιδ΄ 34).
