06. «Ὅ,τι ἄν λέγῃ ὑμῖν, ποιήσατε» (20-26/11)

Ἑορτάζουμε τήν ἑβδομάδα πού διανύουμε, στίς 21 Νοεμβρίου, τή θεομητορική ἑορτή τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου! Ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ πανηγυρίζουν! «Ὁ καθαρώτατος ναός τοῦ Σωτῆρος, ἡ πολυτίμητος παστάς καί Παρθένος, τό ἱερόν θησαύρισμα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, σήμερον εἰσάγεται ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου»! Ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας διά τῶν θεοπατόρων Ἰωακείμ καί Ἄννης προσφέρει στόν ἅγιο Θεό τήν ἀειπάρθενη Κόρη καί μεγαλύνει μέ ὕμνους καί ὠδές πνευματικές τήν πανύμνητη Μητέρα τοῦ Κυρίου μας. Ἀλλά μέ ὕμνους καί ὠδές πνευματικές μεγαλύνουν τήν Παναγία Μητέρα τοῦ Θεοῦ καί ὅλες οἱ γενεές τῶν πιστῶν. «Αἱ γενεαί πᾶσαι μακαρίζομέν σε τήν μόνην Θεοτόκον»! Στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο θά ἀφιερώσουμε κι ἐμεῖς τό θέμα τοῦ Κύκλου πού θά κάνουμε σήμερα. Θά μελετήσουμε ὡς ἁγιογραφικό Ἀνάγνωσμα τό θαῦμα τοῦ Κυρίου στόν γάμο τῆς Κανᾶ καί θά ἑστιάσουμε στόν λόγο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου: «ὅ,τι ἄν λέγῃ ὑμῖν, ποιήσατε»!

Θά διαβάσουμε τό κείμενο καί τήν ἑρμηνεία τοῦ ἁγιογραφικοῦ Ἀναγνώσματος: Ἰω. β΄ 1-11.

Ἀμέσως κατόπιν θά διαβάσουμε τό πρῶτο Μέρος τοῦ ἄρθρου «Ὅ,τι ἄν λέγῃ ὑμῖν, ποιήσατε», «Ο ΣΩΤΗΡ», τεῦχ. 2293/1 καί 15 Σεπτεμβρίου 2023/σελ. 259-360, ἕως ἐκεῖ πού λέει: «Ὅ,τι καί νά σᾶς πεῖ, νά τό κάνετε (Ἰω. β΄ 5)», σελ. 259, α΄ στήλη, καί θά ρωτήσουμε τά Μέλη: Ποιά ἑρμηνευτικά σχόλια ἔχουμε νά κάνουμε ἐπάνω στό θαῦμα τοῦ Κυρίου στόν γάμο τῆς Κανᾶ; (Σκέψεις Μελῶν…)

α) Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἐμφανίζεται στό πρῶτο καί στό τελευταῖο ἐπεισόδιο τῆς ζωῆς τοῦ Κυρίου μας: στόν γάμο τῆς Κανᾶ καί στόν Γολγοθᾶ. Ἀκολουθοῦσε βεβαίως τόν θεῖο Διδάσκαλο μαζί μέ ἄλλες μυροφόρες γυναῖκες καί «διηκόνουν αὐτόν ἀπό τῶν ὑπαρχόντων αὐταῖς» (Λουκ. η΄ 3), ἀλλά δέν διασώζουν τά ἱερά Εὐαγγέλια καμία συνομιλία τοῦ Κυρίου μας μέ τήν Παναγία Μητέρα Του, παρά μόνο αὐτήν στόν γάμο τῆς Κανᾶ καί τή συμπαράστασή της στή Σταύρωση τοῦ Υἱοῦ της.

β) Στόν γάμο τῆς Κανᾶ ἦταν καλεσμένη ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου ὡς συγγενής τῶν νεονύμφων, ὅπως καί ὁ Κύριος, ὁ Ὁποῖος πῆρε μαζί Του καί τούς πρώτους Μαθητές Του.

γ) Ὁ ἑορτασμός τοῦ γάμου, σύμφωνα μέ τά ἔθιμα τῆς ἐποχῆς, διαρκοῦσε ἑπτά ἡμέρες. Ὁ ἀριθμός ἑπτά δηλώνει πληρότητα.

δ) Κάποια στιγμή πού τελείωνε τό κρασί τους, ἡ Παναγία ἀπευθύνθηκε στόν Υἱό της καί Τοῦ εἶπε: «Οἶνον οὐκ ἔχουσι» (Ἰω. β΄ 3). Δέν ἔχουν κρασί. Γιατί ἀπευθύνθηκε στόν Υἱό της, ἐφόσον ὁ Κύριος δέν ἦταν οὔτε ἀρχιτρίκλινος (=οἰνοχόος) οὔτε οἰνοπώλης; Διότι εἶχε τή βεβαιότητα ὅτι ὁ Κύριος θά τούς ἔλυνε τό δύσκολο πρόβλημα: Θά τούς προμήθευε, μέ τήν ἐπιτέλεση θαύματος, ἄριστο ποιοτικά κρασί. Μᾶς κάνει ἐντύπωση ὅτι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἔκανε δικό της πρόβλημα τό πρόβλημα τῆς οἰκογένειας πού τελοῦσε τόν γάμο καί σάν Μητέρα μεσίτευσε στόν Υἱό της νά δώσει λύση στό πρόβλημα πού τούς ἀπασχολοῦσε. Πάντοτε ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία εἶναι καί δική μας Μητέρα, μεσιτεύει στόν Υἱό καί Θεό της γιά χάρη μας: «Καί σέ μεσίτριαν ἔχω πρός τόν φιλάνθρωπον Θεόν»!

ε) Ὁ Κύριος τήν παρατήρησε λέγοντας: «τί ἐμοί καί σύ, γύναι; οὔπω ἥκει ἡ ὥρα μου» (Ἰω. β΄ 4). Δέν ἦλθε ἀκόμη ἡ ὥρα νά κάνω θαύματα καί νά ἀποκαλύψω δημόσια ὅτι εἶμαι ὁ Μεσσίας. Ἀλλά παρόλο πού δέν εἶχε ἔλθει ἀκόμη ἡ ὥρα νά κάνει θαύματα καί νά ἀποκαλύψει δημόσια ὅτι εἶναι ὁ Μεσσίας, ἔκανε ὑπακοή στή Μητέρα Του καί μετέβαλε τό νερό σέ κρασί, ὅπως θά δοῦμε στό δεύτερο Μέρος τοῦ θέματος. Τήν παρατήρησε βέβαια, διότι βιάστηκε νά Τοῦ ζητήσει τήν ἐπιτέλεση θαύματος, τή στιγμή πού δέν εἶχε ἔλθει ἀκόμη ἡ ὥρα νά κάνει θαύματα καί νά ἀποκαλύψει δημόσια ὅτι εἶναι ὁ Μεσσίας. Ἀλλά καί τήν παρατήρηση τήν ἔκανε μέ τέτοιο τρόπο, ὥστε ἡ Παναγία κατάλαβε ὅτι ὁ Υἱός της θά ἐκπληρώσει τό αἴτημά της. Γι᾿ αὐτό ἀπευθύνθηκε στούς ὑπηρέτες πού διακονοῦσαν στό ἐπίσημο τραπέζι τοῦ γάμου καί τούς εἶπε: «ὅ,τι ἄν λέγῃ ὑμῖν, ποιήσατε». «Ὅ,τι σᾶς πεῖ, νά τό κάνετε» (Ἰω. β΄ 5).

Ἔπειτα θά διαβάσουμε τό ὑπόλοιπο ἄρθρο καί θά ρωτήσουμε τά Μέλη: Ποιά βαθιά νοήματα περικλείονται στόν μοναδικό αὐτό λόγο τῆς Θεοτόκου περί τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ; (Σκέψεις Μελῶν…)

α) Πρωτίστως, νά ποῦμε ὅτι, ἐφόσον ὁ λόγος αὐτός τῆς Ὑπεραγίας Θεοτό­κου εἶναι ὁ μοναδικός λόγος τῆς Παναγίας περί τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού διασώζεται στά ἱερά Εὐαγγέλια, μποροῦμε νά τόν χαρακτηρίσουμε ὡς «διαθήκη τῆς Θεοτόκου». Ἄρα ἔχει βαρύνουσα σημασία ὁ λόγος της. Εἶναι ἡ ἱερή παρακαταθήκη πού μᾶς ἄφησε ἡ Παναγία.

β) Δεύτερον, μᾶς κάνει ἐντύπωση ὅτι ὁ λόγος αὐτός τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἶναι σύσταση ὑπακοῆς στόν Υἱό της. Μᾶς συνιστᾶ νά κάνουμε ὑπακοή σέ ὅ,τι μᾶς λέει ὁ Κύριος. Καί στή Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ὁ Οὐράνιος Πατέρας τήν ἴδια σύσταση μᾶς ἔκανε: «αὐτοῦ ἀκούετε» (Ματθ. ιζ΄ 5). Νά ὑπακοῦτε σ᾿ Αὐτόν σέ ὅ,τι σᾶς λέει. Αὐτό εἶναι τό σπουδαιότερο ἀπό ὅλα: Νά κάνουμε ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

γ) Ἐμεῖς πολλές φορές ἐπιλέγουμε ποιές ἐντολές τοῦ Θεοῦ θά ἐφαρ­μόσουμε καί ποιές ὄχι. Ὁ λόγος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου: «ὅ,τι ἄν λέγῃ ὑμῖν, ποιήσατε», δέν μᾶς ἀφήνει περιθώρια ἄλλα ἀπ᾿ ὅσα μᾶς λέει ὁ Κύριος, νά τά ἐφαρμόζουμε καί ἄλλα νά μήν τά ἐφαρμόζουμε, ἀλλά ζητεῖ ὅλα νά τά ἐφαρμόζουμε. Νά πειθαρχοῦμε πλήρως στό ἅγιο θέλημά Του.

δ) Οἱ ἄνθρωποι πολλές φορές νοθεύουν ἤ παραχαράσσουν κάποιους ἀπό τούς λόγους τοῦ Κυρίου. Ὁ λόγος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου: «ὅ,τι ἄν λέγῃ ὑμῖν, ποιήσατε», δέν μᾶς ἀφήνει περιθώρια νά ἀλλάξουμε κάτι ἀπό αὐτά πού λέει ὁ Κύριος, ἤ νά τό νοθεύσουμε, ἤ νά τό παραχαράξουμε, ἀλλά ζητεῖ νά τηροῦμε ἐπακριβῶς τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Ὅ,τι μᾶς λέει ὁ Κύριος, αὐτό νά κάνουμε. Καί ὁ Κύριος μᾶς ἐφιστᾶ τήν προσοχή νά μήν ἀλλάξουμε οὔτε ἕνα γιώτα οὔτε μία κεραία ἀπό τίς ἐντολές Του. Οἱ ποικιλώνυμοι αἱρετικοί τό ἐπιχείρησαν. Ἐμεῖς νά μένουμε ἑδραῖοι καί ἀμετακίνητοι στήν «ἅπαξ παραδοθεῖσαν τοῖς ἁγίοις πίστιν»!

ε) Ἐπίσης ὁ λόγος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου «ὅ,τι ἄν λέγῃ ὑμῖν, ποιήσατε», μᾶς προτρέπει νά ἐκτελοῦμε μέ μεγάλη προθυμία ὅ,τι μᾶς λέει ὁ Κύριος, χωρίς καμιά καθυστέρηση, χωρίς καμιά χρονοτριβή! Οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε ὡς ἀδύνατο σημεῖο τήν ἀναβολή. Λέμε ὅτι θά ἐκτελέσουμε αὐτό πού μᾶς λέει ὁ Κύριος, ἀλλά ἀναβάλλουμε νά τό ἐκτελέσουμε. Κατόπιν τό ξεχνοῦμε καί δέν τό ἐκτελοῦμε ποτέ. Χρειάζεται καί στό σημεῖο αὐτό νά κάνουμε μιά διορθωτική κίνηση. Νά ἐκτελοῦμε μέ μεγάλη προθυμία ὅ,τι μᾶς λέει ὁ Κύριος, χωρίς καμιά καθυστέρηση, χωρίς καμιά χρονοτριβή.

ς) Τέλος, ὁ λόγος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου «ὅ,τι ἄν λέγῃ ὑμῖν, ποιήσατε», δέν μᾶς ἀφήνει περιθώρια νά κριτικάρουμε τούς λόγους τοῦ Κυρίου μας. Δυστυχῶς πολλοί ἄνθρωποι τό κάνουν κι αὐτό. Κριτικάρουν τό ἕνα, κριτικάρουν τό ἄλλο. Τούς ἀκοῦμε νά λένε καμιά φορά: «Αὐτά εἶναι ἀνεφάρμοστα. Ἄλλαξαν τά χρόνια, ἄλλαξαν καί οἱ καιροί». Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος μᾶς προτρέπει ἀκόμη καί ὅταν ἀκούγονται παράδοξοι οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου μας, νά μήν τούς κριτικάρουμε. Ἄν, λόγου χάριν, ἔλεγε ὁ Κύριος στούς ὑπηρέτες νά ἀδειάσουν τελείως τά πιθάρια, θά ἔπρεπε νά τά ἀδειάσουν, χωρίς νά φέρουν καμιά ἀντίρρηση. Ἄν αὐτοί Τοῦ ἔλεγαν: «Τά πιθάρια τοῦ κρασιοῦ κοντεύουν νά φθάσουν στόν πάτο κι Ἐσύ μᾶς λές νά τά ἀδειάσουμε;» καί ἔφερναν τίς ἀντιρρήσεις τους, δέν θά ἔκαναν ἀταλάντευτη ὑπακοή σέ ὅ,τι τούς ἔλεγε ὁ Κύριος. Ἄν πάλι τούς ἔλεγε νά τά γεμίσουν μέ νερό, νά μήν τοῦ ἔφερναν καμιά ἀντίρρηση! Ἄν αὐτοί τοῦ ἔλεγαν:  «Τό κρασί νοθεύεται, ὅταν τοῦ ρίξουμε νερό. Ἔχουμε τίς ἀντιρρήσεις μας. Δέν θά τό κάνουμε ὅπως μᾶς τό λές, γιά νά προφυλάξουμε τό λιγοστό κρασί πού μᾶς ἀπέμεινε», πάλι δέν θά ἔκαναν ἀταλάντευτη ὑπακοή σέ ὅ,τι τούς ἔλεγε ὁ Κύριος. Θαυμαστά ἀποτελέσματα βλέπουμε, ὅταν δέν κριτικάρουμε τούς λόγους τοῦ Κυρίου μας, ἀλλά κάνουμε ἀταλάντευτη ὑπακοή σέ ὅ,τι μᾶς λέει. Λόγου χάριν, ὅταν ὁ ἀρχάγγελος Γαβριήλ εἶπε στήν Κεχαριτωμένη ὅτι θά γίνει Μητέρα τοῦ Θεοῦ, Αὐτή τοῦ ἀπάντησε: «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου» (Λουκ. α΄ 38). Ὅταν ὁ Κύριος εἶπε στόν Σίμωνα Πέτρο νά ρίξει τά δίχτυα στή θάλασσα, αὐτός τοῦ ἀπάντησε: «δι᾿ ὅλης τῆς νυχτός κοπιάσαντες οὐδέν ἐλάβομεν· ἐπί δέ τῷ ρήματί σου χαλάσω τό δίκτυον» (Λουκ. ε΄ 5). Τό ἴδιο νά κάνουμε κι ἐμεῖς. Νά ὑπακοῦμε πλήρως στό ἅγιο θέλημα τοῦ Θεοῦ, χωρίς νά φέρνουμε καμιά ἀντίρρηση, χωρίς νά λέμε πῶς καί γιατί!

Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος εἶναι Μητέρα ὅλων μας καί πρεσβεύει στόν Υἱό της γιά ὅλους μας. Κι ὅλοι γνωρίζουμε πόσο μεγάλη δύναμη ἔχουν οἱ πρεσβεῖες της: «Πολλά ἰσχύει δέησις Μητρός πρός εὐμένειαν Δεσπότου»! Ἀλλά δέν πρέπει νά λησμονοῦμε ὅτι ἡ μεσιτεία τῆς Θεοτόκου γίνεται δεκτή ἀπό τόν Θεό καί ὁ Κύριος ἱκανοποιεῖ τά αἰτήματά μας, ὅταν ὑπάρχει ἐκ μέρους μας ἡ ἔμπρακτη ὑπακοή στό Εὐαγγέλιό Του. Γιά νά φέρουν οἱ πρεσβεῖες τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τό ἐπιθυμητό ἀποτέλεσμα, προϋποθέτουν καί τή δική μας ὁλόψυχη ἀφοσίωση στόν Κύριο. Προϋποθέτουν καί τή δική μας ἐλεύθερη καί ἑκούσια ἀπόφαση νά ζήσουμε ὁλοκληρωτικά καί ἰσόβια «εἰς τήν ὑπακοήν τοῦ Χριστοῦ» (Β΄ Κορ. ι΄ 5). Μέ δυό λόγια εἶναι ἀπαραίτητο νά πειθαρχοῦμε ὁλόψυχα στόν Νόμο τοῦ Θεοῦ καί στά προστάγματά Του. Νά ὑπακοῦμε πλήρως καί τελείως στό ἅγιο θέλημά Του!

Τό ἑπόμενο θέμα μας θά εἶναι ἀπό τό ἄρθρο «Τό ἱπτάμενο βαρέλι», «Ο ΣΩΤΗΡ», τεῦχ. 2291/15 Ἰουλίου 2023/σελ. 329-330.