«Σοβαρὴ ἐπιδείνωση τῆς ψυχικῆς ὑγείας καὶ τῆς εὐεξίας τῶν ἐφήβων καταγράφεται τὰ τελευταῖα χρόνια στὴ χώρα μας (σύμφωνα μὲ πρόσφατη ἔρευνα γιὰ τὴν ψυχικὴ ὑγεία ποὺ διενεργήθηκε ἀπὸ τὸν Παγκόσμιο Ὀργανισμὸ Ὑγείας σὲ πανελλήνιο ἀντιπροσωπευτικὸ δεῖγμα 6.250 μαθητῶν). Τὸ 2022 μόνο δύο στοὺς πέντε ἐφήβους στὴν Ἑλλάδα ἀναφέρουν “πολὺ καλὴ ὑγεία” καὶ μόλις ἕνας στοὺς τρεῖς ἐφήβους ἀναφέρει ὑψηλὰ ἐπίπεδα ἱκανοποίησης ἀπὸ τὴ ζωή. Τὰ ποσοστὰ καὶ στοὺς δύο δεῖκτες βαίνουν μειούμενα μὲ τὴν πάροδο τῶν ἐτῶν…
Στὸ ἴδιο πλαίσιο, αὐξάνεται τὸ ποσοστὸ τῶν νέων ποὺ βιώνουν ψυχολογικὰ καὶ σωματικὰ συμπτώματα μὲ μεγάλη σχετικὰ συχνότητα… καὶ τὸ ὁποῖο πλέον φτάνει τὸ 60% ἔναντι 44% ποὺ ἦταν τὸ 2018. Περισσότεροι ἀπὸ ἕνας στοὺς ἕξι ἐφήβους (17,1%) ἀναφέρουν ὅτι νιώθουν μοναξιά. Ἀξιολογώντας τὶς ἀπαντήσεις τῶν ἐφήβων προέκυψε ὅτι τὸ 6,2% εἶναι σὲ κίνδυνο γιὰ τὴν ἐκδήλωση κατάθλιψης. Ἕνας στοὺς ἕξι νέους ἀναφέρει ὅτι νιώθει μοναξιά, ἐνῶ τὸ 6,2% εἶναι σὲ κίνδυνο γιὰ ἐκδήλωση κατάθλιψης…
Οἱ δεῖκτες ψυχικῆς ὑγείας καὶ εὐεξίας ἐπιδεινώνονται μὲ τὴν αὔξηση τῆς ἡλικίας, μὲ τὴ μεγαλύτερη δυσμενὴ μεταβολὴ νὰ καταγράφεται μεταξὺ τῶν ἡλικιῶν 11 καὶ 13 ἐτῶν.
…Παράγοντες ποὺ ἐπηρεάζουν τὸ ἐπίπεδο τῆς ψυχοκοινωνικῆς ὑγείας τῶν παιδιῶν εἶναι ἡ ὑποστήριξη ἀπὸ τὸ περιβάλλον, ἡ σωματικὴ δραστηριότητα ἀλλὰ καὶ ὁ βαθμὸς χρήσης τῶν μέσων κοινωνικῆς δικτύωσης.
Σχολιάζοντας τὰ εὐρήματα, ἡ ὁμότιμη καθηγήτρια Ψυχιατρικῆς στὴν Ἰατρικὴ Σχολὴ τοῦ ΕΚΠΑ… Ἄννα Κοκκέβη, σημείωσε ὅτι “τὰ στοιχεῖα αὐτὰ δὲν εἶναι ἁπλῶς ἀριθμοί. …Δείχνουν τὸν κρίσιμο ρόλο ποὺ ἡ οἰκογένεια, τὸ σχολεῖο καὶ γενικότερα ἡ κοινωνία μας παίζει στὴν ἐμφάνιση καὶ τὴν ἐπικράτησή τους”» («kathimerini.gr» 11-10-2023).
Καὶ ἄλλοι ψυχίατροι ποὺ ἑρμηνεύουν τὴν ἔρευνα αὐτή, «ὑποστηρίζουν ὅτι τὰ συμπτώματα αὐτὰ ἐπηρεάστηκαν καθοριστικὰ ἀπὸ τὴ δημοσιονομικὴ κρίση ποὺ ἔπληξε τὴ χώρα μας, τὴν πανδημία ποὺ ἀκολούθησε, τὴν κλιματικὴ ἀλλαγή, τὴ μετανάστευση… Καὶ τονίζουν τὴν ἀνάγκη νὰ ληφθοῦν ἄμεσα δράσεις γιὰ τὴν προστασία τῆς ψυχικῆς ὑγείας τῶν παιδιῶν· νὰ γίνουν παρεμβάσεις στὸ σχολεῖο, στὴν οἰκογένεια καὶ στὴν κοινωνία γενικότερα».
Ὅταν ὅμως ὅλοι αὐτοὶ οἱ «εἰδικοί» ἐντοπίζουν τὰ αἴτια τῆς ἐπιδεινώσεως τῆς ψυχικῆς ὑγείας τῶν ἐφήβων μόνο σὲ ἐξωτερικὲς συνθῆκες ζωῆς, δὲν θὰ μπορέσουν ποτὲ νὰ λάβουν καὶ τὰ σωστὰ μέτρα προλήψεως.
Οἱ ἔφηβοι πάσχουν ἀπὸ μοναξιὰ καὶ κατάθλιψη, διότι ἔχουν ἕνα μεγάλο κενὸ στὴν ψυχή τους. Τοὺς στερήσαμε τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀφήσαμε νὰ ἀντιπαλεύουν σὲ ἀντίξοες πράγματι συνθῆκες χωρὶς στήριγμα, χωρὶς πίστη, χωρὶς ἐλπίδα. Πῶς λοιπὸν θὰ μπορέσουν οἱ ἔφηβοι νὰ βροῦν τὴν ψυχική τους γαλήνη καὶ ἰσορροπία; Μὲ σεμινάρια ψυχολογίας ἢ μὲ ἄλλες κοινωνικὲς δράσεις καὶ ἐκδηλώσεις;
Γιατί δὲν λέμε τὴν ἀλήθεια στοὺς ἑαυτούς μας, ἀλλὰ καὶ στὰ παιδιά μας; Ὅταν βγάλουμε τὸν Θεὸ ἀπὸ τὴ ζωή μας, ἀρρωσταίνουμε. Τότε ἡ ζωή μας δὲν ἔχει σκοπό, δὲν ἔχει νόημα, δὲν ἔχει προοπτική. Ἂς δώσουμε λοιπὸν στὰ παιδιά μας ἐλπίδα, ἂς τοὺς μιλήσουμε γιὰ τὸν Θεό. Μόνο Αὐτὸς μπορεῖ νὰ στηρίξει τοὺς νέους μας καὶ νὰ τοὺς χαρίσει ψυχικὴ γαλήνη καὶ χαρά.
