07. Τό ἱπτάμενο βαρέλι (27/11-3/12)

Τήν ἕβδομη ὅραση ἀπό τό βιβλίο τοῦ προφήτη Ζαχαρία θά μελετήσουμε σήμερα. Τό ἄρθρο πού τήν ἀναλύει ἐπιγράφεται: «Τό ἱπτάμενο βαρέλι». Ἔχει πολύ ἐνδιαφέρον νά δοῦμε τί εἶχε μέσα αὐτό τό βαρέλι, τί ἐξηγήσεις ἔδωσε ὁ ἄγγελος στίς ἀπορίες τοῦ προφήτη Ζαχαρία καί τί μηνύματα λαμβάνουμε ἐμεῖς σήμερα.

Θά διαβάσουμε τό κείμενο καί τήν ἑρμηνεία τοῦ ἁγιογραφικοῦ Ἀνα­γνώσματος: Ζαχ.  ε΄ 5-11, ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη μέ σύντομη ἑρμηνεία (τόμ. Β΄, σελ. 739).

Ἀμέσως κατόπιν θά διαβάσουμε τό πρῶτο Μέρος τοῦ ἄρθρου «Τό ἱπτάμενο βαρέλι», «Ο ΣΩΤΗΡ», τεῦχ. 2291/15/7/2023/σελ.329-330, ἕως ἐκεῖ πού λέει: «Ἐκεῖ εἶναι ὁ τόπος αὐτῆς τῆς ἀκάθαρτης γυναίκας», σελ. 329, β΄ στήλη, καί θά ρωτήσουμε τά Μέλη: Τί μᾶς λέει; (Σκέψεις Μελῶν…) Λέει ὅτι ἕνας ἄγγελος ἔδωσε μήνυμα στόν προφήτη Ζαχαρία λέγοντας: –Σήκωσε τά μάτια σου και κοίταξε αὐτό πού ἔρχεται πρός τά ἐδῶ. Σήκωσε τά μάτια του ὁ Προφήτης καί εἶδε ἕνα μεγάλο δοχεῖο, στό μέγεθος περίπου ἑνός βαρελιοῦ, μέ το ὁποῖο μετροῦσαν μεγάλες ποσότητες σιτηρῶν, νά πετάει στόν ἀέρα. Παραξενεύτηκε ὁ Προφήτης καί ρώτησε τόν ἄγγελο: –Τί εἶναι αὐτό; Κι ὁ ἄγγελος τοῦ ἀπάντησε: –Αὐτό συμβολίζει τήν ἀδικία καί τήν ἀνομία τῶν Ἰουδαίων, πού εἶναι διάχυτη σέ ὅλη τή χώρα σας. Καθώς τά ἔλεγε αὐτά ὁ ἄγγελος, εἶδε ὁ Προφήτης νά σηκώνεται ἀπό τό βαρέλι τό μολυβένιο καπάκι του, τό ὁποῖο ἦταν βαρύ κι ἀσήκωτο. Ζύγιζε περίπου 35-40 κιλά. Ἡ ἔκπληξη τοῦ Προφήτη μεγάλωσε περισσότερο, ὅταν εἲδε ὅτι μέσα στό βαρέλι βρισκόταν κλεισμένη μία γυναίκα. Ἀπόρησε μ᾿ αὐτά πού ἔβλεπαν τά μάτια του, ἀναλογίσθηκε καί ρώτησε: –Ποιά εἶναι αὐτή ἡ γυναίκα πού βρίσκεται μέσα στό βαρέλι; Ὁ ἄγγελος τοῦ ἀπάντησε: –Αὐτή ἡ γυναίκα εἶναι ἡ ἀνομία. Καί ὁ Κύριος τήν ἔχει ρίξει μέσα στό δοχεῖο αὐτό πού χρησιμοποιεῖται ὡς μέτρο τῶν σιτηρῶν κι ἔβαλε τό βαρύ μολυβένιο καπάκι στό στόμιο αὐτοῦ τοῦ δοχείου καί τό ἔφραξε.

Ὁ Προφήτης παρακολουθοῦσε ἀποσβολωμένος τό ἀποκαλυπτικό αὐτό θέαμα, ὅταν ξαφνικά εἶδε ἄλλες δύο γυναῖκες πού εἶχαν πολύχρωμες φτεροῦγες σάν τά φτερά τά τσαλαπετεινοῦ. Οἱ γυναῖκες αὐτές πετοῦσαν μέ ὁρμή, ἔφθασαν ἐκεῖ πού ἦταν ὁ προφήτης καί ὁ ἄγγελος, πῆραν τό δοχεῖο στά χέρια τους καί κάπου τό πήγαιναν. Ξαναρώτησε ὁ Προφήτης: –Ποῦ τό πηγαίνουν; Κι ὁ ἄγγελος τοῦ ἀπάντησε: –Πηγαίνουν νά χτίσουν καί νά ἑτοιμάσουν ἕνα ναό στή χώρα τῆς Βαβυλώνας γιά τή γυναίκα αὐτή πού εἶναι κλεισμένη μέσα στό δοχεῖο· καί θά τό τοποθετήσουν στόν ναό πού θά ἑτοιμάσουν.

Ἔπειτα θά διαβάσουμε τό δεύτερο Μέρος τοῦ ἄρθρου ἕως ἐκεῖ πού λέει: «θά χαθοῦν τελικά, γιά νά καθαρισθεῖ ὁ τόπος ἀπό τήν ἀνηθικότητα καί τή σαρκική διαστροφή», σελ. 330, β΄ στήλη, καί θά ρωτήσουμε τά Μέλη: –Τί ἑρμηνεῖες δίνουν οἱ ἱεροί Ἑρμηνευτές στό παράδοξο θέαμα τῆς ἕβδομης ὁράσεως τοῦ προφήτη Ζαχαρία; (Σκέψεις Μελῶν…).

α) Τό ἱπτάμενο βαρέλι πού εἶδε ὁ προφήτης Ζαχαρίας ἦταν ἕνα μεγάλο δοχεῖο μέ τό ὁποῖο μετροῦσαν μεγάλες ποσότητες σιτηρῶν. Στό ἱερό κείμενο ὀνομάζεται «μέτρον». Σχολιάζοντας οἱ ἱεροί Ἑρμηνευτές τή λέξη «μέτρον», λένε ὅτι τίποτε δέν ξεφεύγει ἀπό τήν ἀπόλυτη ἐπιτήρηση τοῦ Θεοῦ. Μετρᾶ συνεχῶς τήν ἐξάπλωση τῆς ἁμαρτίας στόν κόσμο καί θά ἐπέμβει δραστικά, ὅταν συμπληρωθεῖ τό μέτρο πού ἐξαρχῆς ἔχει ὁρίσει ὡς ἀνώτατο. Πάνω ἀπό αὐτό οὔτε στό ἐλάχιστο δέν θά πληθυνθεῖ ἡ ἀνομία. Αὐτό πού λένε μερικοί, ὅτι τό θολό ποτάμι τῆς ἁμαρτίας κυλάει ὁρμητικό καί δέν μπορεῖ κανείς νά σταματήσει τήν ἐξάπλωση τῆς ἁμαρτίας, γιά τόν Θεό δέν ἰσχύει. Καί τώρα τήν ἔχει τήν ἁμαρτία βιδωμένη μέσα σ᾿ ἕνα μεγάλο βαρέλι καί τήν ἐλέγχει πλήρως. Ἀλλά πολύ περισσότερο, ὅταν συμπληρωθεῖ τό μέτρο πού ἐξαρχῆς ὁ Ἴδιος ἔχει ὁρίσει ὡς ἀνώτατο, θά ἐπέμβει δραστικά καί πάνω ἀπό αὐτό τό μέτρο οὔτε στό ἐλάχιστο δέν θά πληθυνθεῖ ἡ ἀνομία. Ἄρα λογαριάζουν χωρίς τόν ξενοδόχο αὐτοί πού νομίζουν ὅτι θά ἀσελγοῦν σέ ὅλη τους τή ζωή χωρίς νά δίνουν λογαριασμό σέ κανένα. Θά ἔλθει ξαφνικά ὁ θάνατός τους καί θά σταματήσει τό κακό. Ἤ, θά ἐκφυλισθοῦν μέ τή ζωή τῶν καταχρήσεων πού κάνουν, καί μετά θά θέλουν νά ἁμαρτήσουν καί δέν θά μποροῦν.

β) Ἡ γυναίκα πού βρισκόταν κλεισμένη μέσα στό δοχεῖο συμβολίζει τήν ἀνομία. Δέν πρόκειται γιά γυναίκα «σεμνή καί ἀνδρεία (=ἐνάρετη)», ἀλλά γιά γυναίκα πού ζεῖ ἀπρόσεκτη ζωή καί εἶναι «τύπος ἡδονῆς καί ἀσθενείας», σύμφωνα μέ τήν ἑρμηνεία τοῦ ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας. Ἀπό τόν συμβολισμό αὐτό κατανοοῦμε ὅτι ἡ προφητεία ἀναφέρεται κυρίως στή σαρκική ἡδονή καί στίς σαρκικές ἁμαρτίες πού διαπράττουν οἱ ἄνθρωποι. Νομίζουν αὐτοί πού ἀσελγοῦν καί ἁμαρτάνουν ἀσύστολα ὅτι θά εἶναι στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων ἐλεύθεροι νά ἁμαρτάνουν. Αὐτό δέν εἶναι ἀληθές. Ὅσοι δουλεύουν στήν ἁμαρτία, δέν εἶναι ἐλεύθεροι. Βρίσκονται μεταφορικά κουλουριασμένοι μέσα σέ ἕνα βαρέλι, στό ὁποῖο κανείς ἐλεύθερος ἄνθρωπος δέν θά ἤθελε νά βρίσκεται!

γ) Μᾶς κάνει ἐντύπωση ὅτι τό στόμιο αὐτοῦ τοῦ βαρελιοῦ δέν εἶναι ἀνοιχτό, γιά νά μπορεῖ τουλάχιστον νά παίρνει ἀναπνοή ἡ γυναίκα πού βρίσκεται ἐκεῖ μέσα κλεισμένη ἤ νά μπορεῖ νά βγαίνει καί νά περπατάει ἐλεύθερα, ὅποτε ἐπιθυμεῖ, ἀλλά βρίσκεται συνεχῶς στριμωγμένη μέσα στό βαρέλι καί τό στόμιο τοῦ βαρελιοῦ τό ἔχει φραγμένο ὁ Κύριος μέ βαρύ μολυβένιο πῶμα πού ζυγίζει 40 κιλά. Με δυό λόγια, εἶναι συνεχῶς φυλακισμένη στό σκοτεινό βαρέλι. Ὅλα αὐτά σημαίνουν ὅτι οἱ ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοί, ἐφόσον δέν ζοῦν καλή ζωή, μόνοι τους καταδικάζουν τόν ἑαυτό τους νά ὑποφέρουν στά τάρταρα τῆς σκοτεινῆς ἀβύσσου.

δ) Τέλος, οἱ δύο γυναῖκες πού ἦλθαν νά πάρουν τό ἱπτάμενο βαρέλι, εἶχαν πολύχρωμα φτερά καί ἔμοιαζαν σάν τσαλαπετεινοί. Ὁ τσαλαπετεινός ἔχει πολύχρωμες φτεροῦγες, μεγαλύτερες σέ διαστάσεις ἀπό τό σῶμα του, κι ἕνα λοφίσκο σάν κορώνα στό κεφάλι του. Σάν νά ποῦμε ὅτι εἶναι καλοντυμένος μέ τήν τελευταία λέξη τῆς μόδας, ἀλλά θεωρεῖται ἀκάθαρτο πτηνό, διότι τρώει σκουλήκια καί κάμπιες ὡς ἐπί τό πλεῖστον. Πηγαίνει στά δένδρα, χτυπάει μέ τό ράμφος του τόν κορμό τους, βρίσκει τά κούφια σημεῖα τους στά ὁποῖα ὑπάρχουν φωλιές μέ κάμπιες καί τίς τρώει. Γι᾿ αὐτό θεωρεῖται «πτηνόν φιλοβόρβορον καί κοπροβόρον». Καί οἱ γυναῖκες πού ἦλθαν νά πάρουν τό βαρέλι, δέν ζοῦσαν ζωή καθαρότητος καί ἁγιασμοῦ, ἀλλά τό ἀκριβῶς ἀντίθετο. Ζοῦσαν κι αὐτές βίο παρόμοιο με τῆς γυναίκας πού βρισκόταν κλεισμένη μέσα στό βαρέλι. Καί ποῦ τό πῆγαν τό βα­ρέλι; Τό πῆγαν στή Βαβυλώνα, πού συμβολικά θεωρεῖται ὡς κέντρο τῆς ἀκολασίας, γιά νά χτίσουν ναό καί νά τό τοποθετήσουν μέσα στόν ναό πάνω σέ βάθρο. Ἀλλά κι ἐκεῖ ὄχι γιά πάντα, ἀλλά προσωρινά. Ποῦ εἶναι σήμερα ἡ περίφημη Βαβυλώνα μέ τούς κρεμαστούς κήπους της; Δέν ἀνευρίσκονται οὔτε τά ἐρείπιά της. Κι ὅλες οἱ σύγχρονες Βαβυλῶνες, πού φημίζονται γιά τήν ἀκολασία τους, τήν ἴδια κατάληξη θά ἔχουν.

Ὁ ἱερός Ψαλμωδός καταθέτει ἀπό τήν πολύτιμη πείρα του: «εἶδον τόν ἀσεβῆ ὑπερυψούμενον καί ἐπαιρόμενον ὡς τάς κέδρους τοῦ Λιβάνου· καί παρῆλθον, καί ἰδού οὐκ ἦν, καί ἐζήτησα αὐτόν, καί οὐχ εὑρέθη ὁ τόπος αὐτοῦ» (Ψαλ. κς΄ [26] 35-36). Εἶδα τόν ἀσεβή νά ἀκμάζει, νά ὑψώνεται πανίσχυρος καί νά ἁπλώνει τήν ἐπιρροή του σάν τά κέδρα τοῦ Λιβάνου. Ἀλλά, μόλις πρόφθασα νά περάσω ἀπό ἐκεῖ, αὐτός δέν ἦταν πλέον ἐκεῖ. Πέρασα ξανά καί τόν ἀναζήτησα· κι ὅμως δεν βρέθηκε οὔτε κἄν ὁ τόπος πού βρισκόταν λίγο πιό πρίν.

Ἔπειτα θά διαβάσουμε τό ὑπόλοιπο ἄρθρο καί θά ρωτήσουμε τά Μέλη: Τί μηνύματα λαμβάνουμε ἐμεῖς σήμερα ἀπό τήν ἕβδομη ὅραση τοῦ προφήτη Ζαχαρία; (Σκέψεις Μελῶν…)

α) Τό τελικό ξεκαθάρισμα γιά τίς ἁμαρτίες πού διαπράττουμε οἱ ἄνθρωποι θά γίνει κατά τή μεγάλη καί ἐπιφανή ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας. Τότε ὁ δίκαιος Κριτής θά βάλει τελεία καί παύλα στόν κατήφορο πού πήραμε, χωρίζοντας τούς καλούς ἀπό τούς κακούς μέ τήν ἴδια εὐκολία πού χωρίζει ὁ τσομπάνης τά πρόβατα ἀπό τά γίδια του.

β) Ἀλλά καί πρίν ἀπό τό τελικό ξεκαθάρισμα ἡ κατάσταση δέν εἶναι ἀνεξέλεγκτη, ὅπως νομίζουν μερικοί. Νά μήν τά χάνουμε. Τά πάντα εἶναι ἐλεγχόμενα. Προφανῶς δέν πληρώθηκε ἀκόμη τό μέτρο τῆς ἀνομίας. Προχώρησε βέβαια πολύ ἡ ἀποστασία, ἀλλά λείπουν καί ἄλλα ἀνομήματα πού θά τά συμπληρώσουν οἱ ἐπιγενέστερες γενεές, ὥσπου νά φθάσουν στό ἀκρότατο ὅριο τῆς κακίας, γιά νά γεμίσει τό βαρέλι μέχρι πάνω (πρβ. Ματθ. κγ΄ 32). Ὅταν αὐτό γίνει, ὁ παντοκράτωρ Κύριος θά «ἐμφράξει τό στόμα αὐτῆς» (Ψαλ. ρς΄ [106] 42). Θά τήν ἐξαφανίσει τήν ἁμαρτία, ὅπως τήν ἐξαφάνισε μέ τόν κατακλυσμό στήν ἐποχή τοῦ Νῶε· ὅπως τήν ἐξαφάνισε μέ φωτιά καί θειάφι στά Σόδομα καί τή Γομμόρα.

γ) Τό ζητούμενο εἶναι νά ἐννοήσουμε οἱ ἄνθρωποι ὅτι βαδίζουμε πρός τόν γκρεμό μ᾿ αὐτά πού κάνουμε καί ὅτι πρέπει νά ἀλλάξουμε περπατησιά· νά πνεύσει ἄνεμος μετανοίας· νά ἀπαρνηθοῦμε «τά κρυπτά τῆς αἰσχύνης» (Β΄ Κορ. δ΄ 2)· νά ἀφήσουμε στήν ἄκρη τόν ἀκόλαστο βίο καί νά ζοῦμε στό ἑξῆς ζωή καθαρή, σύμφωνη μέ τά θεῖα ἐντάλματα.

Ἄς ὑψώσουμε λίγο τά μάτια μας νά δοῦμε «τό ἱπτάμενο βαρέλι» τῆς ἀνομίας πού αἰωρεῖται πάνω ἀπό τά κεφάλια μας καί ἄς σωφρονισθοῦμε, νά ζοῦμε στό ἑξῆς βίο μετανοίας, καθαρότητος καί ἁγιασμοῦ.

Τό ἑπόμενο θέμα μας θά εἶναι ἀπό τό ἄρθρο «Σήμερα λειτουργηθήκαμε», «Ο ΣΩΤΗΡ», τεῦχ. 2287/15.5.23/σελ. 236-237.