Μὲ τὸν παραπάνω τίτλο φιλοξενήθηκε στὴν ἐφημερίδα «Τὰ Νέα» (7-3-2024) ἀξιόλογο ἄρθρο τοῦ Ὁμότιμου Καθηγητῆ Πολιτισμοῦ καὶ Ἐπικοινωνίας στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν κ. Βασιλείου Καραποστόλη. Ὁ Καθηγητὴς μὲ τὴ γραφίδα του ἀνατέμνει τὴ σημερινὴ οἰκογένεια καὶ συγκεκριμένα τὸν ρόλο ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουν οἱ γονεῖς στὴ διαπαιδαγώγηση τῶν παιδιῶν τους. Οἱ παρατηρήσεις του εἶναι πολὺ σημαντικές. Μεταφέρουμε ὁρισμένες:
«Ἄλλοτε στὴν Ἑλλάδα, ἐνῶ ἡ κοινωνία διαμελιζόταν, μέσα στὰ σπίτια ἡ συσπείρωση τῶν ἀτόμων κρατοῦσε καλά. Τὴν ὥρα ποὺ τὰ κόμματα, οἱ παρατάξεις, τὰ συμφέροντα συγκρούονταν μεταξύ τους, ἡ οἰκογένεια μαζεμένη γύρω ἀπὸ τὸ τραπέζι ἐπιβεβαίωνε πὼς τὰ μέλη της θὰ ζοῦσαν συνασπισμένα. (…) Τὴν ἐγγύηση τὴν ἔδιναν οἱ γονεῖς, καὶ τὰ παιδιὰ δὲν εἶχαν παρὰ νὰ τὴ δεχτοῦν. Νά ὅμως ποὺ οἱ καιροὶ ἄλλαξαν τόσο πολύ, ὥστε σήμερα οἱ γονεῖς μπροστὰ στὰ παιδιά τους μασᾶνε τὰ λόγια τους. (…) Διστάζουν νὰ ποῦν στὸ ἀνήλικο τί εἶναι ὠφέλιμο καὶ τί βλαβερό, ἀφοῦ οἱ ἴδιοι ἀμφιβάλλουν γιὰ ὅλα. (…) Πασχίζοντας νὰ φανοῦν “ἀνοικτοὶ σὲ ὅλα”, πολλοὶ γονεῖς ἀφήνουν τελικὰ τὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ ὀρθάνοιχτη σὲ κάθε ρεῦμα, σὲ κάθε σύνθημα ἀπ᾿ ἔξω, σὲ κάθε συγκεχυμένη ἰδέα. (…) Προσποιοῦνται τοὺς ἀδογμάτιστους, γιὰ νὰ μὴν ὁμολογήσουν πὼς δὲν ἔχουν τὴ διάθεση νὰ ριψοκινδυνεύσουν μιὰ ἄποψη, ἀκόμη κι ἂν πρόκειται γιὰ τὸν προσανατολισμὸ τῶν παιδιῶν τους. (…) Στὸ μεταξύ, τὰ ἀνήλικα περιμένουν. Καὶ χωρὶς συνήθως νὰ τὸ ἀντιληφθοῦν οἱ γονεῖς, καταλαβαίνουν πὼς ἐδῶ δὲν ὑπάρχει τίποτα γιὰ νὰ ἀντισταθεῖ στὶς ὀρέξεις τους. (…) Ἀκολουθοῦν οἱ γνωστὲς ἐκρήξεις. Κάθε μέρα πληροφορούμαστε γιὰ περιστατικὰ παραβατικότητας καὶ ἐγκληματικότητας ἀνηλίκων».
Ὁ κ. Καραποστόλης ἀναφέρεται καὶ στὸν χαμένο ρόλο τῶν σχολείων: «Μέχρι πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια, παρὰ τὶς ἐλλείψεις, παρὰ τὶς προκαταλήψεις, μάθαιναν στὸ παιδὶ τί σημαίνει νὰ τηρεῖ κανόνες, νὰ πειθαρχεῖ σὲ προγράμματα, νὰ ξέρει πότε νὰ μιλᾶ καὶ πότε νὰ κρατᾶ τὸ στόμα του κλειστό. (…) Στὶς συνειδήσεις τῶν ἀνηλίκων εἶχε ριζώσει ἡ ἰδέα ὅτι ὑφίσταται κανεὶς τὶς συνέπειες, ἂν μὲ μία πράξη του ζημιώνει τὸ κοινωνικὸ σύνολο. Αὐτὸ ἦταν εὐεργετικὸ καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς σήμερα πάει νὰ χαθεῖ».
Ἀξιολογότατες οἱ ἐπισημάνσεις τοῦ κ. Καθηγητῆ. Δυστυχῶς ὁδηγηθήκαμε σ᾿ αὐτὸ τὸ κατάντημα, ἐπειδὴ ἐδῶ καὶ δεκαετίες ἐλήφθη συντονισμένη φροντίδα, προκειμένου νὰ ἀποδομηθεῖ στὶς συνειδήσεις τῶν παιδιῶν ἡ ἔννοια τῆς αὐθεντίας, εἴτε τοῦ γονέα εἴτε τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ. Ἀλλὰ καὶ οἱ ἴδιοι οἱ φορεῖς ἀγωγῆς, γονεῖς καὶ ἐκπαιδευτικοί, ἔχασαν σταδιακὰ τὸ κύρος τους ἀπέναντι στὰ παιδιὰ μὲ τὴν ἄκριτη πρόσδοση δικαιωμάτων σ᾿ αὐτά, χωρὶς καὶ τὴν ἀνάλογη παιδεία γιὰ τὴν ὑπεύθυνη μεταχείρισή τους. Τὸ δὲ κυριότερο, οἱ πάντες ὡς ἔθνος ἀπομακρυνθήκαμε τὰ τελευταῖα χρόνια ἀπὸ τὰ ζείδωρα νάματα τοῦ ἑλληνορθόδοξου πολιτισμοῦ, ποὺ ἔθρεψε γιὰ αἰῶνες τὴ φύτρα τῆς φυλῆς μας. Καὶ τώρα δρέπουμε τοὺς πικροὺς καρποὺς τῆς ὀλέθριας αὐτῆς τακτικῆς…
