Τὴν Κυριακὴ 31 Μαρτίου, ἡμέρα ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ἀπὸ τοὺς Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ἀπηύθυνε σ᾿ αὐτοὺς «ἐγκάρδιο χαιρετισμὸ ἀγάπης».
Δὲν ἀρκέσθηκε ὅμως σ᾿ αὐτό, ἀλλά, ἐπειδὴ κατὰ τὸ 2025 συμπίπτει ὁ ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα μὲ τοὺς δυτικοὺς Χριστιανούς, εὐχήθηκε αὐτὴ ἡ συγκυρία «νὰ μὴ ἀποτελέση μίαν εὐτυχῆ ἁπλῶς σύμπτωσιν, ἕνα τυχαῖο συγκυριακὸ γεγονός, ἀλλὰ τὴν ἀπαρχὴ τῆς καθιερώσεως κοινῆς ἡμερομηνίας γιὰ τὸν ἑορτασμό του κατ᾿ ἔτος ὑπὸ τῆς Ἀνατολικῆς καὶ Δυτικῆς Χριστιανοσύνης, ἐν ὄψει καὶ τῆς ἐπετείου συμπληρώσεως 1700 χρόνων, τὸ 2025, ἀπὸ τῆς συγκλήσεως τῆς ἐν Νικαίᾳ Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία, μεταξὺ ἄλλων, ἀσχολήθηκε καὶ μὲ τὸ ζήτημα τῆς ρυθμίσεως τοῦ χρόνου ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα. Εἴμαστε αἰσιόδοξοι, καθὼς ἑκατέρωθεν ὑπάρχει ἡ πρὸς τοῦτο καλὴ θέλησις καὶ προθυμία».
Πρόσθεσε δὲ ὅτι «ἀποτελεῖ σκάνδαλον ὁ χωριστὸς ἑορτασμὸς τοῦ μοναδικοῦ γεγονότος τῆς μιᾶς Ἀναστάσεως τοῦ Ἑνὸς Κυρίου!».
Ὄχι, Παναγιώτατε! Ὄχι! Κάνετε πολὺ μεγάλο λάθος!
Σκάνδαλο δὲν ἀποτελεῖ ὁ χωριστὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα. Σκάνδαλο μέγα καὶ φριχτὸ ἀποτελεῖ ἡ ἀποστασία τῆς δυτικῆς Χριστιανοσύνης ἀπὸ τὴ μία καὶ ἀκίβδηλη πίστη τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Σκάνδαλο ἀποτελεῖ ἡ πλήρης ἀποχριστιανοποίηση τοῦ Προτεσταντισμοῦ. Σκάνδαλο ἀποτελεῖ ἡ ἑωσφορικὴ ἀξίωση τοῦ Πάπα νὰ θεωρεῖται ἀλάθητος καὶ ἀπόλυτος ἐξουσιαστὴς ὅλης τῆς Ἐκκλησίας.
Γι᾿ αὐτὸ ὁ χωριστὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα μὲ αὐτοὺς δὲν εἶναι σκάνδαλο, εἶναι εὐλογία. Καὶ εἶναι εὐλογία, διότι ἀποτελεῖ ἔμπρακτη βεβαίωση ὅτι δὲν ἔχουμε τὴν ἴδια πίστη, ὅτι ἐκεῖνοι ἔχουν προδώσει τὴν ἀλήθεια καὶ ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι παραμένουμε ἀμετακίνητοι «τῇ ἅπαξ παραδοθείσῃ τοῖς ἁγίοις πίστει» (Ἰούδα, στίχ. 3). Παραμένουμε πιστοὶ στὴν ἀπαρασάλευτη προσταγὴ τῶν θεοφόρων Πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, οἱ ὁποῖοι νομοθέτησαν νὰ ἑορτάζεται τὸ Πάσχα τὴν πρώτη Κυριακὴ μετὰ τὴν πρώτη Πανσέληνο ἀπὸ τὴν ἐαρινὴ ἰσημερία, ἡ ὁποία προσδιορίσθηκε τότε τὴν 21η Μαρτίου καὶ αὐτὴν κρατοῦμε στὴ διάρκεια τῶν αἰώνων, ἀνεξαρτήτως τοῦ ὅτι ἀστρονομικῶς ἔχει ἐπέλθει μεταβολὴ ὁρισμένων ἡμερῶν.
Αὐτὴ ἡ διάταξη δὲν ἐπιτρέπεται νὰ μεταβληθεῖ ἀπὸ κανέναν. Ὁ ἑορτασμὸς τῶν 1700 χρόνων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου θὰ εἶναι ἀδιανόητο νὰ ἀποτελέσει ἐφαλτήριο προδοσίας της. Διότι δὲν ἀμφιβάλλουμε ὅτι ἡ ὅλη κίνηση κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα χρησιμοποιεῖται ὡς πρῶτο βῆμα ἑνώσεως στὴν πράξη μὲ τοὺς αἱρετικούς, χωρὶς αὐτοὶ νὰ ἔχουν ἀπαρνηθεῖ τὶς θεομίσητες πλάνες τους.
Ἄς μὴν ἀμφιβάλλουμε. Ἂν ἀποτολμηθεῖ ἀλλαγὴ ἐορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, αὐτὴ θὰ προξενήσει νέα σχίσματα. Φθάνουν ὅμως τὰ ἤδη ὑπάρχοντα. Μὴ δημιουργήσουμε καὶ ἕνα ἀκόμη. Ἂς προσπαθήσουμε νὰ ἐπουλώσουμε τὴν πληγὴ τοῦ Οὐκρανικοῦ καὶ νὰ θεραπεύσουμε τὸ βαθὺ τραῦμα τοῦ Παλαιοημερολογητισμοῦ. Αὐτὰ εἶναι ποὺ μᾶς πληγώνουν, τοὺς Ὀρθοδόξους.
Τυχὸν ἐνέργεια ἀλλαγῆς τοῦ Πασχαλίου εἴμαστε βέβαιοι ὅτι θὰ συναντήσει ὁμόφωνη τὴν ἀντίδραση τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Καὶ ἐμεῖς θὰ συνταχθοῦμε μαζί τους μὲ ὅλη μας τὴν ὕπαρξη.
