Ὁ Χριστὸς ἐνεργεῖ τὰ πάντα – Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 26 Μαΐου 2024

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 26 Μαΐου 2024, Κυριακή τοῦ Παραλύτου (Πράξ. θ΄ 32-42)

Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐγένετο Πέτρον διερχόμενον διὰ πάντων κατελθεῖν καὶ πρὸς τοὺς ἁγίους τοὺς κατοικοῦντας Λύδδαν. εὗρε δὲ ἐκεῖ ἄνθρωπόν τινα Αἰνέαν ὀνόματι, ἐξ ἐτῶν ὀκτὼ κατακείμενον ἐπὶ κραβάττῳ, ὃς ἦν παραλελυμένος. καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Πέτρος· Αἰνέα, ἰᾶταί σε Ἰησοῦς ὁ Χριστός· ἀνάστηθι καὶ στρῶσον σεαυτῷ. καὶ εὐ­θέως ἀνέστη. καὶ εἶδον αὐτὸν πάντες οἱ κατοικοῦντες Λύδδαν καὶ τὸν Σάρωνα, οἵτινες ἐπέστρεψαν ἐπὶ τὸν Κύριον. Ἐν Ἰόππῃ δέ τις ἦν μαθήτρια ὀνόματι Τα­βιθά, ἣ διερμηνευομένη λέγεται Δορ­κάς· αὕτη ἦν πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καὶ ἐλεημοσυνῶν ὧν ἐποίει. ἐγένετο δὲ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἀσθενήσασαν αὐτὴν ἀποθανεῖν· λούσαντες δὲ αὐτὴν ἔθηκαν ἐν ὑπερῴῳ. ἐγγὺς δὲ οὔσης Λύδδης τῇ Ἰόππῃ οἱ μαθηταὶ ἀκούσαντες ὅτι Πέτρος ἐστὶν ἐν αὐτῇ, ἀπέστειλαν δύο ἄνδρας πρὸς αὐτὸν παρακαλοῦντες μὴ ὀκνῆσαι διελθεῖν ἕως αὐτῶν. ἀ­ναστὰς δὲ Πέτρος συνῆλθεν αὐτοῖς· ὃν παραγενόμενον ἀνήγαγον εἰς τὸ ὑπερῷον, καὶ παρέστησαν αὐτῷ πᾶσαι αἱ χῆραι κλαίουσαι καὶ ἐπιδεικνύμεναι χιτῶνας καὶ ἱμάτια ὅσα ἐποίει μετ᾿ αὐτῶν οὖσα ἡ Δορκάς. ἐκβαλὼν δὲ ἔξω πάντας ὁ Πέτρος θεὶς τὰ γόνατα προσηύξατο, καὶ ἐπιστρέψας πρὸς τὸ σῶμα εἶπε· Ταβιθά, ἀνάστηθι. ἡ δὲ ἤνοιξε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῆς, καὶ ἰδοῦσα τὸν Πέτρον ἀνεκάθισε. δοὺς δὲ αὐτῇ χεῖρα ἀνέστησεν αὐτήν, φωνήσας δὲ τοὺς ἁγίους καὶ τὰς χήρας παρέστησεν αὐτὴν ζῶσαν. γνωστὸν δὲ ἐγένετο καθ᾿ ὅλης τῆς Ἰόππης, καὶ πολ­λοὶ ἐπίστευσαν ἐπὶ τὸν Κύριον.

 

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΝΕΡΓΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

«Αἰνέα, ἰᾶταί σε Ἰησοῦς ὁ Χριστός»

Ἡ σημερινὴ ἀποστολικὴ περικοπὴ τῆς Κυριακῆς τοῦ Παραλύτου μᾶς περιγράφει τὴ θαυματουργικὴ θεραπεία τοῦ Αἰνέα, ὁ ὁποῖος ἐπὶ ὀκτὼ χρόνια ἦταν κατάκοιτος. Ὅταν κάποτε ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἐπισκέφθηκε τὴν πόλη Λύδδα, συνάντησε ἐκεῖ τὸν παράλυτο αὐτὸ ἄνθρωπο καὶ τοῦ εἶπε: Αἰνέα, σὲ θεραπεύει ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Σήκω ἐπάνω καὶ στρῶσε μόνος σου τὸ κρεβάτι σου. Μὲ τὴν προσ­ταγή λοιπὸν τοῦ Ἀποστόλου ὁ Αἰνέας σηκώθηκε τελείως ὑγιής.
Ἐντυπωσιακὸ τὸ γεγονός! Ἔχει ὅμως ἰδιαίτερη σημασία καὶ ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου: «Σὲ θεραπεύει ὁ Ἰησοῦς Χριστός». Γιατί εἶπε τὸν λόγο αὐτὸ ὁ ἀπόστολος Πέτρος στὸν Αἰνέα καὶ τί σημασία ἔχει στὴ δική μας ζωή;

1. Μὲ τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ

Ὁ ἀπόστολος Πέτρος μὲ τὸν λόγο αὐτὸ δὲν ἄφησε περιθώρια τιμῆς πρὸς τὸ πρόσωπό του. Ἔστρεψε τὴ δόξα καὶ τὸν θαυμασμὸ τῶν ἀνθρώπων πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἴδιος βέβαια δὲν ἦταν τυχαῖο πρόσ­ωπο στὴν πρώτη Ἐκκλησία. Ἦταν πρωτοκορυφαῖος Ἀπόστολος. Εἶχε δεῖ πολλὲς φορὲς τὸν ἀναστημένο Κύριο. Εἶχε λάβει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς καὶ μὲ τὸ πρῶτο κήρυγμά του πίστεψαν στὸν Χριστὸ τρεῖς χιλιάδες ἄνθρωποι. Στὸ πέρασμά του ἀκόμη καὶ ἡ σκιά του θεράπευε τοὺς ἀσθενεῖς.

Καὶ ὅμως ὁ θεοκίνητος Ἀπόστολος εἶχε πλήρη συνείδηση ὅτι τίποτε ἀπὸ ὅλα αὐτὰ δὲν ἦταν δικό του, δὲν ἀποτελοῦσε προσωπική του ἐπιτυχία. Ὅλα τὰ ἐπιτελοῦσε ἡ Χάρις καὶ ἡ θεία δύναμη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἄλλωστε τὸ εἶχε προμηνύσει ὁ Κύριος. Ὅσοι πιστεύουν σ᾿ Ἐμένα, εἶχε πεῖ, «ἐν τῷ ὀνόματί μου ἐπὶ ἀρρώστους χεῖρας ἐπιθήσουσι, καὶ καλῶς ἕξουσι» (Μάρκ. ις΄ 17-18). Μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματός μου θὰ τοποθετοῦν τὰ χέρια τους στοὺς ἀσθενεῖς κι ἐκεῖνοι θὰ θεραπεύονται.

Τὸ γνώριζε καλὰ αὐτὸ ὁ ἀπόστολος Πέτρος. Γι᾿ αὐτὸ ἐπικαλέσθηκε τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου. Δὲν εἶπε στὸν Αἰνέα «ἐγὼ σὲ θεραπεύω». Δὲν ἦταν δικό του τὸ θαῦμα, ἀλλὰ τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ. Ἐκεῖνος εἶναι ὁ μόνος Ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων. Ἐκεῖνος ἔχει τὴν ἀπόλυτη ἐξουσία «ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς» (Ματθ. κη΄ 18). Ἐκεῖνος ἔχει τὴ θεία δύναμη νὰ ὑπερβαίνει τοὺς νόμους τῆς φύσεως· ὁ Παντοδύναμος Θεός. Ὁ Ἀπόστολος ἦταν ἁπλῶς καὶ μόνο ἕνα ὄργανό του· ἕνας ταπεινὸς δοῦλος του.

2. Δική του ἡ δόξα

Ὁ θεόπνευστος αὐτὸς λόγος ἔχει πολὺ μεγάλη σημασία καὶ γιὰ ἐμᾶς. Ἐπιβεβαιώνει ὅτι κάθε ἀγαθὸ ποὺ συμβαίνει στὴ ζωή μας τὸ ἐνεργεῖ ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ὅ,τι καλὸ ἔχουμε, μᾶς τὸ ἔχει δώσει Ἐκεῖνος. Ὅποια ἱκανότητα διαθέτουμε, εἶναι δικό του δῶρο. «Τὸ πᾶν τῆς τοῦ Θεοῦ δυνάμεως ἔργον ἐστί» (PG 61, 69), ἐπισημαίνει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Ὅλα τὰ καλὰ ἔργα μας δὲν τὰ κατορθώνουμε μόνοι μας, ἀλλὰ μὲ τὴ Χάρι καὶ τὴν εὐλογία τοῦ Χριστοῦ. Ἐμεῖς εἴμαστε μόνο ὄργανά του.

Γι᾿ αὐτὸ τὸν λόγο εἶναι ἀνόητο νὰ καυχιέται κανεὶς γιὰ κάτι ποὺ πέτυχε, γιὰ κάτι ποὺ δὲν εἶναι τελικὰ δικό του, ἀλλὰ τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Νὰ νομίζει ὅτι ἔχει ἀπὸ μόνος του κάποια ἀξία, ὅτι ὑπερέχει τῶν ἄλλων. «Εἰ δοκεῖ τις εἶναί τι μηδὲν ὤν, ἑαυτὸν φρεναπατᾷ» (Γαλ. ϛ΄ 3), ὑπογραμμίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ἂν νομίζει κάποιος ὅτι ἀπὸ μόνος του εἶναι κάτι, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα εἶναι ἕνα μηδὲν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἐξαπατᾶ τὸν ἑαυτό του. Μηδενικὰ εἴμαστε ἀπὸ μόνοι μας. Τὴν ὅποια ἀξία ἔχουμε, μᾶς τὴ δίνει ὁ Χριστός. Ἐ­κεῖνος βάζει τὴ μονάδα μπρο­στὰ στὰ δικά μας μηδενικὰ καὶ μᾶς δίνει ἀξία, ὅπως εὔστοχα σημειώνει ὁ ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης.

Συνεπῶς κάθε καλὸ ἔργο μας πρέπει νὰ προβάλλει τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Γιὰ παράδειγμα, ὁ προσωπικὸς πνευματικὸς ἀγώνας μας, ἡ ἄσκηση, ἡ ἐγκράτεια, ἡ προσ­ευχή, ἡ μελέτη μας, ἀκόμη καὶ ἡ ἐπιστήμη μας, νὰ μὴν ἀποβλέπουν στὴν προσωπική μας προβολὴ καὶ ἀνάδειξη, ἀλλὰ στὴ δόξα τοῦ Κυρίου. «Οὐκ ἐγώ, ἀλλ᾿ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σὺν ἐμοί» (Α΄ Κορ. ιε΄ 10), νὰ λέμε. Δὲν εἶναι δική μου αὐτὴ ἡ ἐπιτυχία, ἀλλὰ τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἀπόστολος Πέτρος μᾶς δίνει σήμερα μιὰ καλὴ ἀφορμὴ νὰ ἀναρωτηθοῦμε ἂν ἔχουμε τὴ συναίσθηση ὅτι ὅλα τὰ καλὰ τὰ ἐνεργεῖ ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου στὴ ζωή μας. Μιμούμενοι λοιπὸν τὸ παράδειγμά του ἂς ταπεινοφρονοῦμε κι ἂς κρύβουμε τὸν ἑαυτό μας. Τότε θὰ ἑλκύουμε πλουσιότερη τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Θὰ ἐνεργεῖ Ἐκεῖνος δι᾿ ἡμῶν καὶ θὰ μεγαλύνεται τὸ ἅγιο Ὄνομά του.