«Τὸ κινητὸ τείνει νὰ γίνει προέκταση ὅλων τῶν παιδιῶν, ἀλλὰ καὶ τῶν ἐνηλίκων. Αὐτὸ σημαίνει μία ἐξάρτηση, ἕναν ἐθισμὸ τοῦ χειρότερου εἴδους», δήλωσε στὸ «EΡΤΝews» ὁ ὁμότιμος καθηγητὴς Γλωσσολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης, δίνοντας ταυτόχρονα τὰ εὔσημα στὴν κυβέρνηση γιὰ τὴν ἀπόφαση ποὺ πῆρε γιὰ τὴν ἀπαγόρευση χρήσεώς τους στὰ σχολεῖα.
Μιλώντας γιὰ τὴ διείσδυση τῶν ψηφιακῶν μέσων στὴν καθημερινότητά μας καὶ γιὰ τὸ πῶς ἐπηρεάζουν τὴ μάθηση, ὁ κ. Μπαμπινιώτης ἀναφέρθηκε καὶ στὸ παράδειγμα τῆς Φινλανδίας, ἡ ὁποία ἔπειτα ἀπὸ μιὰ δοκιμαστικὴ περίοδο περιορίζει τὴ χρήση «ebooks» (ἠλεκτρονικῶν βιβλίων) στὰ σχολεῖα καὶ ἐπιστρέφει στὸ παραδοσιακὸ βιβλίο. «Διεπίστωσαν οἱ Φινλανδοὶ ποὺ μελετοῦν τὰ πράγματα τῆς ἐκπαίδευσης καὶ βρίσκονται πολὺ μπροστά, ὅτι τὰ παιδιὰ σιγά-σιγὰ εἶχαν δυσκολία στὸ νὰ γράψουν. Χάνεται ἡ δεξιότητα τοῦ ἀνθρώπου νὰ σχηματίζει τὰ γράμματα καὶ μέσα ἀπὸ τὰ γράμματα τὴ λέξη καὶ τὴν ὀρθογραφία», δήλωσε χαρακτηριστικά.
Ἀναφερόμενος στὴ χρήση τῆς γλώσσας, ποὺ παραμερίζεται ἀπὸ τὴ χρήση ψηφιακῶν εἰκονιδίων στὶς ἠλεκτρονικὲς συνομιλίες, ὁ καθηγητὴς τῆς Γλωσσολογίας ἐπισήμανε ὅτι ἡ χρήση τῆς γλώσσας «ἀπαιτεῖ κόπο, χρόνο, ἐνασχόληση καὶ αὐτὸ εἶναι ποὺ πρέπει νὰ περάσουμε στὰ παιδιὰ μέσα ἀπὸ μία ἀγάπη πρὸς τὴ γλώσσα». Καὶ ὅπως πρόσθεσε, «γιὰ νὰ ἀποκτήσουν ἀγάπη πρὸς τὴ γλώσσα πρέπει νὰ καταλάβουν τί εἶναι ἡ γλώσσα. Νὰ καταλάβουν πρῶτα καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα ὅτι ἡ γλώσσα εἶναι τὸ μυαλό τους». Σύμφωνα μὲ τὸν κ. Μπαμπινιώτη, ἡ παιδεία δὲν εἶναι πληροφορίες, ἀλλὰ εἶναι ἡ καλλιέργεια τῆς ψυχῆς τους. Ὅσον ἀφορᾶ στὴν ἀλληλεπίδραση στὶς σχολικὲς αἴθουσες, ὑποστήριξε ὅτι «ἡ σχέση δασκάλου καὶ μαθητῆ δὲν ἀντικαθίσταται ποτέ. Τὸ ζήσαμε μὲ τὴν πανδημία… Ἀντικατέστησε καὶ ὑποκατέστησε. Δὲν ἀπέδωσε» («ertnews.gr» 14-9-2024).
Εἶναι ἀξιοπρόσεκτες οἱ ἐπισημάνσεις τοῦ κ. Μπαμπινιώτη, ἐπισημάνσεις ποὺ ἀκούγονται ὅλο καὶ περισσότερο ἀπὸ ἐπίσημα χείλη. Τὸ μεῖζον ὅμως θέμα εἶναι ποιοί θὰ μποροῦσαν νὰ εἶναι οἱ τρόποι ἀντιμετωπίσεως αὐτῆς τῆς ἐξαρτήσεως καὶ τοῦ ἐθισμοῦ τῶν νέων ἀπὸ τὸ κινητό. Πῶς θὰ μπορέσουν οἱ γονεῖς νὰ περιορίσουν στὰ παιδιά τους τὴν ὑπερβολικὴ χρήση τοῦ κινητοῦ, ἡ ὁποία συχνὰ γίνεται εἰς βάρος τῶν σχολικῶν, κοινωνικῶν καὶ οἰκογενειακῶν ὑποχρεώσεών τους; Πῶς θὰ μπορέσουν νὰ βοηθήσουν τὰ παιδιά τους, τὴ στιγμὴ ποὺ αὐτὰ ἔχουν πλέον πλήρη ἀδυναμία ἐλέγχου τῶν ὁρίων στὴ χρήση τῶν κινητῶν; Ὅταν τὰ σημερινὰ παιδιὰ ἔχουν τὸ κινητό τους ὡς χῶρο πολύωρης ἀποδράσεως ἀπὸ τὴν πραγματικότητα; Ὅταν χάνουν κάθε ἐνδιαφέρον γιὰ μάθηση, ἢ ἀκόμη καὶ γιὰ ἀθλητικὲς ἢ ἄλλες γόνιμες δραστηριότητες καὶ ἀπομονώνονται ἀπὸ οἰκογένεια καὶ φίλους, βυθισμένοι σὲ ἀτέλειωτες διαδικτυακὲς συνδέσεις; Ὅταν πολὺ περισσότερο πλοηγοῦνται στὸ διαδίκτυο ἀπεριόριστα καὶ ἀνεξέλεγκτα βλέποντας ἀθλιότητες; Πῶς θὰ τεθοῦν λοιπὸν τὰ ὅρια; Πῶς θὰ ὑλοποιηθοῦν;
Εἶναι καιρὸς νὰ προβληματισθοῦμε ὅλοι μας καὶ νὰ σκεφθοῦμε πολὺ σοβαρὰ τὸ πρόβλημα τοῦ ἐθισμοῦ μικρῶν καὶ μεγάλων στὰ κινητά μας.
