03. Τά ὅπλα τῆς στρατείας μας (28/10-3/11)

Λέμε καμιά φορά ὅτι εἴμαστε ἀδύναμοι ἄνθρωποι καί γι᾿ αὐτό ὑποχω­ροῦμε στό κακό καί μᾶς νικᾶ ὁ διάβολος. Τό νά λέμε ὅτι εἴμαστε ἀδύναμοι ἄνθρωποι εἶναι σωστό καί πρέπει νά τό λέμε γιά νά ταπεινοφρονοῦμε καί νά ἑλκύουμε τή Χάρι τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά δέν εἶναι σωστό νά λέμε ὅτι εἴμαστε ἀδύναμοι ἄνθρωποι καί γι᾿ αὐτό ὑποχωροῦμε στό κακό καί μᾶς νικᾶ ὁ διάβολος, διότι ἔχουμε μαζί μας τόν Θεό. Κι ἄν ἔχουμε μαζί μας τόν Θεό, δέν δικαιολογούμαστε νά φοβόμαστε κανέναν ἐχθρό. «Εἰ ὁ Θεός ὑπέρ ἡμῶν, τίς καθ᾿ ἡμῶν», γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή του (η΄ 31). Ἄν ὁ Θεός εἶναι μέ τό μέρος μας, προστάτης καί ὑπερασπιστής μας, ποιός θά εἶναι ἐναντίον μας; Μαζί μέ τόν Θεό καί οἱ πλέον ἀδύναμοι ἄνθρωποι εἴμαστε παντοδύναμοι. Ἐπιπλέον ὁ παντοδύναμος Θεός μᾶς δίνει καί ὅπλα γιά νά πολεμοῦμε καί νά νικοῦμε τόν ἐχθρό. Καί τά ὅπλα τῆς στρατείας μας δέν εἶναι ἀσθενή ἀνθρώπινα ὅπλα, ἀλλά «δυνατά τῷ Θεῷ πρός καθαίρεσιν ὀχυρωμάτων», ὅπως θά δοῦμε στό θέμα τοῦ Κύκλου πού θά κάνουμε σήμερα.

ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Πρῶτα θά διαβάσουμε τό κείμενο καί τήν ἑρμηνεία τοῦ ἁγιογραφικοῦ Ἀναγνώσματος: Β΄ Κορ. ι΄ 3-5. Κείμενο: 3 ἐν σαρκί γάρ περιπατοῦντες οὐ κατά σάρκα στρατευόμεθα· 4 τά γάρ ὅπλα τῆς στρατείας ἡμῶν οὐ σαρκικά, ἀλλά δυνατά τῷ Θεῷ πρός καθαίρεσιν ὀχυρωμάτων· 5 λογισμούς καθαιροῦντες καί πᾶν ὕψωμα ἐπαιρόμενον κατά τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ, καί αἰχμαλωτίζοντες πᾶν νόημα εἰς τήν ὑπακοήν τοῦ Χριστοῦ. Ἑρμηνεία: 3 Διότι ἐνῶ ἔχουμε σῶμα καί περιβαλλόμαστε ἀπό σάρκα, δέν διεξάγουμε τόν πνευματικό πόλεμο καί ἀγώνα μας μέ σαρκικά ἐλατήρια καί ὅπλα. 4 Διότι τά ὅπλα τῆς ἐκστρατείας μας δέν εἶναι ἀδύναμα ἀνθρώπινα ὅπλα, ἀλλά εἶναι δυνατά ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, γιά νά γκρεμί­ζουν ὀχυρώματα. 5 Κι ὅταν λέω ὀχυρώματα, δέν ἐννοῶ πύργους ἤ φρούρια ὑ­λικά ἀλλά πνευματικά. Δηλαδή ἀνατρέπουμε συλλογισμούς πονηρούς καί κάθε ὑψηλοφροσύνη πού ὑψώνεται σάν πύργος καί ἐμποδίζει τούς ἀνθρώ­πους νά γνωρίσουν τόν ἀληθινό Θεό. Ἀκόμη μέ τά ὅπλα μας κατανικοῦμε σάν ἄοπλο καί παραδομένο αἰχμάλωτο κάθε ἀνθρώπινη ἐπινόηση καί σοφι­στεία, καί ὁδηγοῦμε ὅσους παραπλανῶνται ἀπ᾿ αὐτές στό νά ὑπακούσουν στόν Χριστό.

Α΄ ΜΕΡΟΣ: Ποιά ὅπλα χρησιμοποιεῖ ὁ ἀπομακρυσμένος ἀπό τόν Θεό κόσμος;

1. Ἀμέσως κατόπιν θά διαβάσουμε τό ἄρθρο «Τά ὅπλα τῆς στρατείας μας», «Ο ΣΩΤΗΡ», τεῦχ. 2309/15.5.2024/σελ. 222-223. Ἀρχικά τό πρῶτο Μέρος του, ἕως ἐκεῖ πού λέει: «Ὅπλα τοῦ κόσμου εἶναι τελικά ὅλα αὐτά πού ἱκανοποιοῦν τόν σαρκικό καί κατώτερο ἄνθρωπο καί τρέφουν τήν ἀλαζονεία καί ὑπερηφάνειά του», σελ. 222, β΄ στήλη, καί θά ποῦμε στά Μέλη: Γράφει στό ἄρθρο ὅτι κάθε πιστός διεξάγει πόλεμο πνευματικό μέ ἀντίπαλό του πρῶτον, τόν παλαιό ἑαυτό του· δεύτερον, τό ἁμαρτωλό περιβάλλον του· καί τρίτον, τόν διάβολο. Τί ἔχετε νά πεῖτε πάνω σ᾿ αὐτά; (Σκέψεις Μελῶν…) α) Ὁ παλαιός ἑαυτός μας, ὅσο κι ἄν ἀκούγεται παράξενα, εἶναι ὁ πρῶτος καί σημαντικότερος ἐχθρός μας, διότι ἔχει ἐγωισμό, θελήματα, ἀδυναμίες, ἐλαττώματα, πάθη πού ἔχουν βαθιές ρίζες καί δύσκολα ξεριζώνονται. Ὁ ἀόρατος πόλεμος πού διεξάγουμε ἐπικεντρώνεται στό νά νεκρώσουμε, «τόν ἐν ἡμῖν παλαιόν ἄνθρωπον»· νά ὑπερνικήσουμε τή διεφθαρμένη φύση μας. Ἡ νίκη τοῦ παλαιοῦ ἑαυτοῦ μας θεωρεῖται ἡ σπουδαιότερη ἀπ᾿ ὅλες τίς νίκες. «Τό νικᾶν αὐτόν ἑαυτόν πασῶν νικῶν πρώτη τε καί ἀρίστη» (Πλάτων). «Ὅστις σῶμα ἐνίκησεν, οὗτος φύσιν ἐνίκησεν» (ἅγιος Σάββας ὁ ἡγιασμένος). β) Ὁ ἁμαρτωλός κόσμος εἶναι ὁ δεύτερος ἀπό τούς ἐχθρούς μας. Μᾶς βομβαρδίζει συνεχῶς μέ τίς ἀπολαύσεις καί τά θέλγητρά του, τήν ἀλαζονική ἐπίδειξη καί τήν ἐφήμερη δόξα του. Μᾶς δελεάζει μέ τήν ἐπιθυμία τῆς σαρκός, μέ τήν ἐπιθυμία τῶν ὀφθαλμῶν καί τήν ἀλαζονεία τοῦ βίου (Α΄ Ἰω. β΄ 16). Κι ἄν δεῖ ὅτι δέν αἰχμαλωτιζόμαστε ἀπό τίς ὑποσχέσεις του, συνοφρυώνει τό πρόσωπό του καί ἀρχίζει τίς εἰρωνεῖες καί τίς φοβέρες του. Οἱ ἀγωνιστές τοῦ καλοῦ ἀγώνα ἀγωνίζονται νά ξεφύγουν ἀπό τήν ἕλξη τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου. Ἄν τό πετύχουν, κερδίζουν πολύ μεγάλη νίκη. Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης λέει ὅτι τό νά καταφρονήσει κανείς τόν κόσμο, εἶναι ἀνώτερο ἀπό τό νά εἶναι ἐξουσιαστής ὅλου τοῦ κόσμου (Ἀόρατος πόλεμος, σελ. 24). γ) Ὁ τρίτος ἐχθρός μας εἶναι ὁ ἀντίδικος διάβολος. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει στήν πρός Ἐφεσίους ἐπιστολή του ὅτι «οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα καί σάρκα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου» (ς΄ 12). Παλεύουμε μέ τόν διάβολο, παλεύουμε μέ τούς δαίμονες, παλεύουμε μέ πονηρά καί ἀκάθαρτα πνεύματα. Κι ὅλοι γνωρίζουμε πόσο σφοδρή καί ἀμείλικτη εἶναι αὐτή ἡ πάλη. Διότι «πολύς ὁ διάβολος ἔγκειται καί σφοδρός, πάντοτε πολιορκῶν τήν σωτηρίαν τήν ἡμετέραν» (ἱερός Χρυσόστομος, PG 59, 137). «Ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος», γράφει ὁ ἀπόστολος Πέτρος στήν Α΄ καθολική ἐπιστολή του, «ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ» (ε΄ 8). Μᾶς ἐπιτίθεται μέ μανία καί θυμό! Ἀλλά οἱ ἀγωνιστές τοῦ καλοῦ ἀγώνα ἀντικρούουν τίς ἐπιθέσεις τοῦ σατανᾶ καί ἀναδεικνύονται νικητές.

2. Ἡ τελευταία παράγραφος τοῦ πρώτου Μέρους τοῦ ἄρθρου περιγράφει ποιά ὅπλα χρησιμοποιεῖ ὁ ἀπομακρυσμένος ἀπό τόν Θεό κόσμος. Μποροῦμε νά τά θυμηθοῦμε καί νά τά σχολιάσουμε; (Σκέψεις Μελῶν…) Τά ὅπλα πού χρησιμοποιεῖ ὁ ἀπομακρυσμένος ἀπό τόν Θεό κόσμος εἶναι ὅπλα σαρκικά, δηλαδή κατώτερα, ἁμαρτωλά. Εἶναι οἱ κολακεῖες, οἱ ὑποκρισίες, οἱ εἰρωνεῖες, οἱ ἀπειλές, ἡ βία, ὁ ἐξαναγκασμός, ἡ ἐξωτερική δύναμη καί ἐπιβολή, ἡ ἄγνοια, οἱ προλήψεις, τά ἁμαρτωλά πάθη, οἱ ψευδεῖς καί αἰσχρές εἰκόνες καί φαντασίες πού ἐξάπτουν τίς σαρκικές ὀρέξεις καί ἐπιθυμίες. Εἶναι ὁ ἐγωισμός, τά συμφέροντα! Εἶναι ἡ φιλαυτία μας, τό νά τά θέλουμε ὅλα δικά μας!
Νά ἀναφέρουμε μερικά παραδείγματα: α) Οἱ εἰρωνεῖες ἀπό τούς κοσμικούς ἀνθρώπους παίρνουν καί δίνουν: «Εἶσαι ἡ μόνη πού φορᾶς φόρεμα. Δέν βλέπεις πῶς ντύνονται τά ἄλλα κορίτσια;» «Κι ἄλλο παιδί θά κάνεις; Δέν βλέπεις τίς ἄλλες μητέρες πού κρατοῦν σκυλάκια;» β) Γιατί γίνονται τόσοι πόλεμοι στίς ἡμέρες μας; Δέν γίνονται γιά τόν ἐγωισμό καί τά συμφέροντα; γ) Ἐπίσης οἱ προλήψεις καί δεισιδαιμονίες στήν ἐποχή μας κάνουν θραύση. δ) Ἀλλά καί τά ἀπολέμητα πάθη, ὁ φθόνος, τό μίσος, ἡ ἐκδίκηση, οἱ συκοφαντίες πόση ζημιά κάνουν στήν ἐποχή μας!

Β΄ ΜΕΡΟΣ: Ποιά εἶναι τά δυνατά ὅπλα πού χρησιμοποιοῦν οἱ Χριστιανοί, γιά νά ἀντιμετωπίζουν τούς ἀντιπάλους;

1. Ἔπειτα θά διαβάσουμε τό ὑπόλοιπο ἄρθρο καί θά ρωτήσουμε τά Μέλη: Ποιά εἶναι τά δυνατά ὅπλα πού χρησιμοποιοῦν οἱ Χριστιανοί, γιά νά ἀντιμετωπίζουν τούς ἀντιπάλους; (Σκέψεις Μελῶν…) Οἱ Χριστιανοί ἀντιμετωπίζουν τούς ἀντιπάλους ὄχι μέ τήν ἀνυπομονησία, ἀλλά μέ τήν ὑπομονή· ὄχι μέ τόν ἐγωισμό, ἀλλά μέ τήν ταπείνωση· ὄχι μέ τό μίσος, ἀλλά μέ τήν ἀγάπη· ὄχι μέ τήν ἐκδίκηση, ἀλλά μέ τή συγχώρηση· ὄχι μέ τή βία καί τόν ἐξαναγκασμό, ἀλλά μέ τήν πειθώ· ὄχι κάνοντας τό κακό στόν ἄλλο, ἀλλά τό καλό: «Μή νικῷ ὑπό τοῦ κακοῦ, ἀλλά νίκα ἐν τῷ ἀγαθῷ τό κακόν» (Ρωμ. ιβ΄ 21).

2. Ἐπίσης τονίζει τό ἄρθρο ὅτι στόν ἀόρατο πόλεμο δέν πολεμοῦμε μόνο μέ τίς δικές μας δυνάμεις, ἀλλά ἔχουμε σύμμαχό μας τόν παντοδύναμο Θεό. Τί ἔχουμε νά ποῦμε πάνω σ᾿ αὐτό; (Σκέψεις Μελῶν…) Δέν πολεμοῦμε μόνοι μας τόν ἐχθρό, ἀλλά μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ: «ἐν τῷ Θεῷ ποιήσωμεν δύναμιν καί καί αὐτός ἐξουδενώσῃ τούς θλίβοντας ἡμᾶς» (Ψάλ. νθ΄ [59] 14). Μέ τή δική Σου βοήθεια, Θεέ μου, θά δράσουμε δυναμικά καί θά πολεμήσουμε ἡρωικά, κι Ἐσύ ὁ ἴδιος θά ἐκμηδενίσεις αὐτούς πού μᾶς συνθλίβουν. Εἶναι καλύτερα νά λέμε ὅτι ὄχι μόνο μᾶς δίνει δυνατά ὅπλα ὁ Θεός, ἀλλά καί ὅτι ὁ Ἴδιος πολεμεῖ γιά ἐμᾶς. Ἐμεῖς εἴμαστε ἀσθενεῖς καί ἀδύναμοι ἄνθρωποι, «ἀλλ᾿ αὐτός ἐστιν ὁ δι᾿ αὐτῶν πολεμῶν καί ἐνεργῶν», λέει ὁ ἱερός Χρυσόστομος (PG 61, 543). Κι ἀφοῦ πολεμεῖ γιά μᾶς ὁ Θεός, εἶναι ἀδύνατον νά χάσει. Ἡ νίκη θά εἶναι μέ τό μέρος μας. Ἀρκεῖ νά καταφεύγουμε στόν Θεό καί νά χρησιμοποιοῦμε σωστά τά ὅπλα τῆς στρατείας πού μᾶς χαρίζει.

Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης σημειώνει ὅτι «ἡ δύναμις τῶν ἐχθρῶν στέκεται εἰς τά χέρια τοῦ θείου μας Ἀρχιστρατήγου Ἰησοῦ Χριστοῦ, διά τοῦ ὁποίου τήν τιμήν ἐσύ πολεμεῖσαι. Ὁ Χριστός ὄχι μόνον δέν θά σέ ἀφήσῃ νά αἰχμαλωτισθῇς ἀπό τούς ἐχθρούς, ἀλλά πολεμῶντας αὐτός δι᾿ ἐσένα θέλει τούς δώσῃ εἰς τάς χεῖρας σου νικημένους, ὅταν τοῦ φανῇ ἀρεστόν» (Ἀόρατος πόλεμος, σελ. 49).

3. Τέλος, τό ἁγιογραφικό Ἀνάγνωσμα καί οἱ δύο τελευταῖες παράγραφοι τοῦ ἄρθρου προσθέτουν καί τά θαυμαστά ἀποτελέσματα πού ἐπιτυγ­χάνουν τά δυνατά ὅπλα πού μᾶς χαρίζει ὁ Κύριος. Ποιά εἶναι αὐτά; (Σκέψεις Μελῶν…) Εἶναι πρῶτον ἡ καθαίρεση τῶν ὀχυρωμάτων, πού δέν εἶναι ἡ κατάρριψη φρουρίων, πύργων, ἀεροπλάνων, πυραύλων, ἀλλά ἡ ἀπόκρουση συλλογισμῶν πονηρῶν. Δεύτερον, ἡ ἐξαφάνιση τῶν ὀγκόλιθων τῆς ὑψηλοφροσύνης πού σκοτίζει τόν νοῦ καί ἐμποδίζει τή γνώση τοῦ Θεοῦ. Καί τρίτον, ἡ νέκρωση τῶν παθῶν, τά ὁποῖα ἄν μείνουν ἀπολέμητα, μολύνουν καί θανατώνουν τήν ψυχή.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Τό τελικό συμπέρασμα στό ὁποῖο καταλήγουμε εἶναι ὅτι δέν μᾶς νικᾶ τελικά ὁ διάβολος. Ἑπομένως μποροῦμε νά διεξάγουμε «τόν καλόν ἀγῶνα τῆς πίστεως» μέ τή βεβαιότητα τῆς τελικῆς νίκης, ἐφόσον συμπολεμεῖ στό πλευρό μας «κρυφαίᾳ χειρί» ὁ Κύριος καί ἐφόσον τά ὅπλα πού χρησιμοποιοῦμε εἶναι ὅπλα «δυνατά τῷ Θεῷ πρός καθαίρεσιν ὀχυρωμάτων»!

ΣΥΝΘΗΜΑ
«τά ὅπλα τῆς στρατείας ἡμῶν οὐ σαρκικά, 
ἀλλά δυνατά τῷ Θεῷ πρός καθαίρεσιν ὀχυρωμάτων» (Β΄ Κορ.  ι΄ 4) 

«Τά φάρμακα τῆς ψυχῆς, «ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί»! «Ο ΣΩΤΗΡ», τεῦχ. 2317/15.10.24/σελ. 423-424.