18. «Ἄγγελος Κυρίου… ἤνοιξε τάς θύρας τῆς φυ­λακῆς»

Μεταφορτώσεις

Θέμα για τους κυκλάρχες

 

Στό τέλος τῆς προηγούμενης συμμελέτης μας κάναμε λόγο γιά τά θαύματα πού γίνονταν ἀπό τόν ἀπόστολο Πέτρο καί τούς ἄλλους Ἀπο­στόλους καί γιά τή φήμη τους, ἡ ὁποία εἶχε ἐξαπλωθεῖ σέ ὅλα τά Ἱεροσόλυμα. Τούς σέβονταν καί τούς δόξαζαν ὅλοι οἱ ἄδολοι ἄν­θρωποι τοῦ λαοῦ. Αὐτό ὅμως δέν ἦταν εὐχάριστο στούς ἄρχοντες. Νό­μισαν ὅτι μειωνόταν ἡ δική τους δόξα. Γι’ αὐτό κινήθηκαν ἀμέσως, γιά νά ἐμποδίσουν τή δόξα καί τιμή τῶν Ἀποστόλων ἐκ μέρους τοῦ λαοῦ. Τό τί ἀκριβῶς ἔκαναν θά τό δοῦμε στήν παρούσα συμμελέτη μας.

Μελέτη περικοπῆς: Πράξ. ε´ 17-26.

1. Γιατί κινήθηκαν ἐναντίον τῶν Ἀποστόλων οἱ ἡγέτες τοῦ Ἰσραήλ καί μάλιστα οἱ Σαδδουκαῖοι; (Ὅταν λέει αἵρεση τῶν Σαδδουκαίων, ἐννοεῖ τό κόμμα τῶν Σαδδουκαίων. Ἡ λέξη «αἵρεση» δέν εἶχε τήν ἴδια ἀκριβῶς σημασία πού ἔχει σήμερα. Ὁπωσδήποτε ὅμως οἱ Σαδδουκαῖοι δέν πίστευαν, ὅπως πίστευαν οἱ ἄλλοι Ἰουδαῖοι. Δέν πίστευαν στήν ὕπαρξη ἀγγέλων, στήν ἀνάσταση νεκρῶν, στή μέλλουσα Κρίση κλπ).

Ὁ κύριος λόγος γιά τόν ὁποῖο στράφηκαν κατά τῶν Ἀποστόλων ἦταν ὁ φθόνος, ἡ ζήλεια. Ἔβλεπαν τόν λαό νά τούς θαυμάζει καί αἰσθάνονταν ὅτι ἔχαναν οἱ ἴδιοι τίς τιμές τοῦ λαοῦ. Αὐτό συμβαίνει συνήθως. Τό σαράκι τῆς ψυχῆς, ὅπως χαρακτηρίζεται ἡ ζήλεια, δέν σέ ἀφήνει νά ἡσυχάζεις, ὅταν βλέπεις τόν ἄλλο νά προοδεύει καί νά τιμᾶται, καί σέ παρακινεῖ νά κάνεις ὅ,τι μπορεῖς γιά νά τόν μειώσεις.

Γιά ποιόν ἄλλο λόγο κινήθηκαν ἐναντίον τους οἱ ἄρχοντες τοῦ Ἰσραήλ; Διότι μιλοῦσαν γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί γιά τή μέλλουσα Κρίση. Αὐτό τούς ἐνοχλοῦσε περισσότερο, διότι αὐτοί εἶχαν συνηθίσει στήν ὑλόφρονα ζωή καί νόμιζαν ὅτι δέν ἐπρόκειτο νά δώσουν λόγο ποτέ καί σέ κανένα. Γι᾿ αὐτό δέν ἤθελαν καί ἀρνοῦνταν τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Ἔτσι φέρονται συνήθως καί στίς ἡμέρες μας ὅσοι κατάντησαν μέ τήν ἐπίδραση τοῦ Σατανᾶ δοῦλοι τῆς σάρκας καί κυνηγοί τῶν ἀπολαύσεων τῆς γῆς.

Τί ἔκαναν οἱ ἄρχοντες γιά νά ἐμποδίσουν τό κήρυγμα τῶν ἁγίων Ἀποστόλων; Τούς συνέλαβαν καί τούς φυλάκισαν. Αὐτό ἤ ἦταν προφυλάκιση καί θά ἐπακολουθοῦσε τό ἑπόμενο πρωί ἀνάκριση καί λοιπή δικαστική διαδικασία, ἤ ἀποσκοποῦσε στό «νά ἐξευτελίσουν αὐτούς ὑπό τά ὄμματα τοῦ λαοῦ, ὅστις θά ἔβλεπεν αὐτούς (τούς Ἀποστόλους) φυλακιζομένους καί ἀποτρέψουν οὕτω αὐτόν (τόν λαό) ἀπό τοῦ νά μεγαλύνῃ αὐτούς» (Π. Ν. Τρεμπέλας). Μέ τή φυλάκιση νόμισαν ὅτι θά ἔκλειναν τό στόμα τῶν Ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ, πού κήρυτταν τὰ λόγια Του, λόγια πού χαρίζουν ζωή, ζωή ἁγία.

2. Τί ἔγινε ὅμως ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ, πού ταπείνωσε καί ἐξευτέλισε τούς ἄρχοντες; Ἐνῶ αὐτοί ἦταν βέβαιοι ὅτι οἱ Ἀπόστολοι ἦταν φυλακισμένοι, ὁ Θεός ἀπελευθέρωσε τούς Ἀποστόλους καί τούς ἔδωσε ἐντολή νά συνεχίσουν νά μιλοῦν στόν Ναό πρός τόν λαό γιά τόν Χριστό.

Πῶς ἔγινε ἡ ἀπελευθέρωση τῶν δύο Ἀποστόλων; Μέ ἄμεση ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ μέ ἄγγελό Του. Δέν πίστευαν στήν ὕπαρξη τῶν ἀγγέλων οἱ Σαδδουκαῖοι καί μέ ἄγγελο ἅρπαξε ἀπό τά χέρια τους ὁ Θεός τούς Ἀποστόλους Του. Ἄς θαυμάσουμε ἐδῶ τή δύναμη τοῦ ἀγγέλου. Ἄνοιξε τίς θύρες τῆς φυλακῆς καί ἐμπόδισε τά μάτια τῶν φρουρῶν νά βλέπουν ὅσα γίνονταν. Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά πού ὁμιλεῖ ἡ Ἁγία Γραφή μέ ἀγγέλους καί γιά τή δύναμή τους. Θυμάστε ὁρισμένες περιπτώσεις; Ὁλόκληρο τό θεόπνευστο βιβλίο τοῦ ΤΩΒΙΤ ὁμιλεῖ γιά τή θαυμαστή ἐμφάνιση καί δύναμη τοῦ ἀρχαγγέλου Ραφαήλ. Ὁ θεόπνευστος ἐπίσης ψαλμωδός Δαβίδ ἀναφέρει ὅτι «ὡς στρατιά ἀκατανίκητος ὁ ἄγγελος Κυρίου θά περικυκλώσῃ διά τῆς ἀκαταμαχήτου δυνάμεώς του ἐκείνους οἱ ὁποῖοι Τόν φοβοῦνται (Τόν σέβονται καί Τόν λατρεύουν), καί θά τούς γλυτώσῃ ἀπό κάθε κίνδυνον» (Ἑρμ. Π. Ν. Τρεμπέλα): «Παρεμβαλεῖ ἄγγελος Κυρίου κύκλῳ τῶν φοβουμένων αὐτόν καί ρύσεται αὐτούς» (Ψαλ. λγ´ [33] 8· Βλ. καί Ψαλ. ϟ΄ [90] 10-13, Ἡσ. λζ´ 36, Δανιήλ γ´, προσευχή ς΄ 25-26). Γι’ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία μας καθημερινά δέεται νά μᾶς χαρίζει ὁ Κύριος «Ἄγγελον εἰρήνης, πιστόν ὁδηγόν, φύλακα τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν». Οἱ ἄγγελοι ἀναχαιτίζουν διαρκῶς τίς ἐπιθέσεις τῶν πονηρῶν δαιμόνων ἐναντίον τῶν πιστῶν. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος γράφει ὅτι αἱ «νοεραί δυνάμεις» τῶν ἀγγέλων εἶναι «λειτουργοί θείου θελήματος, δυναταί ἰσχύϊ… πᾶσι πανταχοῦ παροῦσαι ἑτοίμως», μέ προθυμία προφθάνουν καί βοηθοῦν τούς ἀνθρώπους, σύμφωνα μέ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ (ΕΠΕ 4, 100). Νά συνηθίσουμε νά καταφεύγουμε στήν ἀγγελική βοήθεια καί νά λέμε συχνά τήν ὡραία προσευχή τῆς Ἀκολουθίας τοῦ Μικροῦ Ἀποδείπνου: «Ἅγιε, Ἄγγελε, ὁ ἐφεστώς τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς καί ταλαιπώρου μου ζωῆς…» Συγχρόνως νά φροντίζουμε νά μή λυποῦμε ποτέ τόν φύλακα Ἄγγελό μας, τόν βοηθό καί συμπαραστάτη μας, τόν ὁποῖο μᾶς χάρισε ὁ φιλάνθρωπος Θεός. Ὅσοι δέν πιστεύουν σέ ἀγγέλους, ὅπως τότε οἱ Σαδδουκαῖοι, ἀδικοῦν τόν ἑαυτό τους οἱ ἴδιοι, διότι τόν στεροῦν ἀπό τήν πολύ ἰσχυρή βοήθειά του.

3. Τί συνέβη μετά τήν ἀπελευθέρωση τῶν Ἀποστόλων ἀπό τόν Ἄγγελο; Ἐνῶ εἶχαν συγκεντρωθεῖ οἱ ἄρχοντες γιά νά δικάσουν τούς Ἀποστόλους τοῦ Χριστοῦ καί περίμεναν νά τούς ὁδηγήσουν ἀπό τή φυλακή μπροστά τους, οἱ ἀπεσταλμένοι ὑπηρέτες τους ἦλθαν καί ἀνακοίνωσαν ὅτι ἡ μέν φυλακή εἶναι κλειστή καί οἱ φρουροί στίς θέσεις τους, οἱ κρατούμενοι ὅμως εἶναι ἀπόντες! Δέν βρίσκονται στή φυλακή. Κάποιος μάλιστα ὑπηρέτης πού ἦλθε κατόπιν, τούς εἶπε ὅτι οἱ δύο κρατούμενοι βρίσκονται στόν Ναό καί μιλοῦν μέ θάρρος καί διδάσκουν τόν λαό! Δέν ἦταν αὐτό ταπεινωτικό γιά τούς ἄρχοντες;

Νά σκεφθοῦμε τήν ψυχολογική κατάσταση τῶν ἀρχόντων τή στιγμή ἐκείνη. Δέν ἤξεραν πῶς νά ἐνεργήσουν. «Περιῆλθον εἰς μεγάλην ἀμηχανίαν, διότι οὐδέποτε εἰς ὁλόκληρον τήν ζωήν των εἶχαν ἀντιμετωπίσει τοιαύτην διάψευσιν καί ἀπογοήτευσιν ἐπί πράγματος, τό ὁποῖον ἐκράτουν τόσον ἀσφαλῶς εἰς χεῖρας των» (Π. Ν. Τρεμπέλας). Θά γέλασαν ἀσφαλῶς εἰς βάρος τους ὅσοι ἦταν τυχόν ἀντιπολιτευόμενοι μεταξύ αὐτῶν.

Τί σημαίνει ὅμως αὐτό γιά μᾶς σήμερα; Ποιό μήνυμα μᾶς μεταδίδει αὐτή ἡ διάψευση καί ἡ ταπείνωση τῶν ἀρχόντων; Ὅτι ὅσοι ἐπιχειροῦν νά στραφοῦν ἐναντίον τοῦ Εὐαγγελίου, ἐναντίον τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, καί μεθοδεύουν διάφορους τρόπους γιά νά χτυπήσουν τήν Πίστη, τελικά ἐξευτελίζονται. Ἐπαληθεύεται διαρκῶς αὐτό πού ἀναφέρει στόν δεύτερο Ψαλμό ὁ Δαβίδ γιά τή στάση τοῦ Θεοῦ ἀπέναντι στούς ἐχθρούς Του: «Ὁ κατοικῶν ἐν οὐρανοῖς ἐκγελάσεται αὐτούς, καί ὁ Κύριος ἐκμυκτηριεῖ αὐτούς» (Ψαλ. β´ 4). Γελᾶ, γιά νά χρησιμοποιήσουμε ἀνθρωπομορφική ἔκφραση, ὁ Θεός εἰς βάρος τῶν ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ εἶναι ἀδύναμοι σάν τά σκουλήκια, ὅμως ὀρθώνουν τό νανῶδες ἀνάστημά τους γιά νά τά βάλουν μέ τόν Παντοκράτορα καί νά Τόν πολεμήσουν.

Πολύ ὡραῖα εἶναι τά ὅσα γράφει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ἐξ ἀφορμῆς ἐκείνων οἱ ὁποῖοι στρέφονται καί βάλλουν κατά τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Κυρίου. Μήν ἀνοίγεις, ἀναφέρει, ἄνθρωπε, πόλεμο μέ τόν οὐρανό, μέ τόν παντοδύναμο Κύριο τοῦ σύμπαντος. Ἐάν πολεμεῖς κάποιον ἄνθρωπο, ἔχεις κάποια πιθανότητα νά τόν νικήσεις· ἄν ὅμως πολεμεῖς τόν Θεό, εἶναι ἐντελῶς ἀδύνατον νά εἶσαι σύ ὁ νικητής: «Μή εἴσαγε πόλεμον εἰς οὐρανόν. Ἄνθρωπον ἐάν πολεμῇς, ἤ ἐνίκησας ἤ ἐνικήθης, ἐκκλησίαν δέ ἐάν πολεμῇς, νικῆσαί σε ἀμήχανον (=ἀδύ­νατον)· ὁ Θεός γάρ ἐστιν ὁ πάντων ἰσχυρότερος» (ΕΠΕ 33, 386).

Γιατί δέν ὁμολόγησαν τήν ἥττα τους οἱ ἄρχοντες; Διότι ἦταν πωρωμένοι. Τούς εἶχε κυριεύσει ὁ Σατανᾶς. Δέν μποροῦσαν νά δοῦν τήν ἀλήθεια. Καί ἀντί νά μετανοήσουν, ἔστειλαν τούς ὑπηρέτες τους νά ποῦν μέ εὐγένεια πρός τούς Ἀποστόλους νά τούς ἀκολουθήσουν καί νά ἔλθουν στό Συνέδριο. Δέν χρησιμοποίησαν βία εἰς βάρος τους, διότι φοβοῦνταν τόν λαό μήπως τούς λιθοβολήσει. Φοβοῦνταν τόν λαό καί δέν ὑπολόγιζαν τόν Θεό γιά τό ὅτι ἤθελαν νά δικάσουν καί νά φιμώσουν ἀνθρώπους πού δέν ἔβλαπταν κανέναν, ἀλλά ἁπλῶς κήρυτταν τήν ἀλήθεια γιά τόν Χριστό. «Ὤ τῆς ἀνοίας!», ἀναφωνεῖ ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Τί τούς ὠφελοῦσε τό ἐάν εἶχαν μαζί τους τόν λαό, ἐάν ὁ Θεός ἦταν ἐναντίον τους; «Δέον τόν Θεόν φοβηθῆναι». Ἔπρεπε νά φοβηθοῦν Ἐκεῖνον, ὁ Ὁποῖος ἅρπαξε σάν ἄλλα πουλιά μέσα ἀπό τά χέρια τους τούς Ἀποστόλους του (ΕΠΕ 15, 366).

Αὐτό συμβαίνει συνήθως μέ τούς δημαγωγούς, μέ ὅσους βασίζουν τά δεκανίκια τῶν ἐλπίδων τους στίς ἐπευφημίες τῶν μαζῶν, πού ὅμως εἶναι ἄστατοι καί εὐμετάβολοι. Ἡ ἱστορία καί ἡ καθημερινή ζωή τό ἐπιβεβαιώνουν. Δέν ὑπολογίζουν τή γνώμη τοῦ δίκαιου Κριτῆ, ἀλλά τή γνώμη τοῦ ἄστατου ὄχλου, γι᾿ αὐτό καί καταπίπτουν τελικά. Προσοχή μήν πάθουμε κι ἐμεῖς κάτι ἀνάλογο. Ἡ γνώμη τοῦ Θεοῦ πρέπει νά μᾶς ἐνδιαφέρει κυρίως, παντοῦ καί πάντοτε.

ΣΥΝΘΗΜΑ: «Ἄγγελος Κυρίου… ἤνοιξε τάς θύρας τῆς φυ­λακῆς» (Πράξ. ε´ 19).