Μεταφορτώσεις
|
Θέμα για τους κυκλάρχες
|
Στήν προηγούμενη συμμελέτη μας εἴδαμε ὅτι μετά τή θαυμαστή ἀποφυλάκιση τῶν ἁγίων ἀποστόλων Πέτρου καί ᾿Ιωάννη ἀπό τόν Ἄγγελο τοῦ Θεοῦ, οἱ ἄρχοντες τοῦ ᾿Ισραήλ, συγχισμένοι, τούς ἔφεραν, χωρίς νά ἀσκήσουν βία ἐναντίον τους, στό Συνέδριο ἐνώπιόν τους. ῎Ηθελαν νά τούς δικάσουν καί νά βροῦν τρόπο νά τούς ἀναγκάσουν νά παύσουν νά μιλοῦν γιά τό πρόσωπο τοῦ ᾿Ιησοῦ, τό μισητό ἀπό αὐτούς. Στήν παρούσα συμμελέτη μας θά δοῦμε τά ὅσα διαδραματίσθηκαν κατά τή δίκη αὐτή. Εἶναι πολύ ἐνδιαφέροντα καί διδακτικά.
Μελέτη περικοπῆς: Πράξ. ε´ 27-42.
1. Πῶς μίλησε πρός τούς ᾿Αποστόλους ὁ ἀρχιερέας, πού ἦταν καί πρόεδρος τοῦ Συνεδρίου; Μέ πονηριά πού φανερώνει ὅμως τό μίσος του ἐναντίον τοῦ ᾿Ιησοῦ, ἀλλά καί κάποιο φόβο. Πῶς διαφαίνονται αὐτά; ᾿Απέφυγε νά τούς ρωτήσει γιά τόν τρόπο τῆς ἀποφυλακίσεώς τους καί ὁμιλεῖ ὑποτιμητικά γιά τόν ᾿Ιησοῦ ἀποφεύγοντας συστηματικά νά χρησιμοποιήσει τό ὄνομά Του. Τό ὅτι εἶπε ὅτι γεμίσατε τήν ῾Ιερουσαλήμ μέ τό κήρυγμά σας καί θέλετε νά ρίξετε τήν εὐθύνη τοῦ θανάτου τοῦ ᾿Ιησοῦ σέ μᾶς, φανερώνει ὅτι δημιουργήθηκε κάποιος φόβος μέσα τους. Φοβοῦνταν μήπως στραφεῖ ὁ λαός ἐναντίον τους, διότι τόν παρέσυραν καί θανάτωσαν καί μέ τή δική του συμπαράσταση τόν ᾿Ιησοῦ. Αὐτοί οἱ ὁποῖοι πρό ὀλίγου εἶπαν στόν Πιλάτο, πού δίκαζε τόν ᾿Ιησοῦ: «τό αἷμα αὐτοῦ ἐφ᾿ ἡμᾶς καί ἐπί τά τέκνα ἡμῶν» (Ματθ. κζ´ 25), τώρα, θρασύδειλοι καί ἀμετανόητοι, ἐπιχειροῦν νά ἀποσείσουν τήν εὐθύνη τοῦ θανάτου τοῦ ᾿Ιησοῦ ἀπό τούς ἑαυτούς τους καί νά τήν ἐπιρρίψουν στόν Πιλάτο καί τούς στρατιῶτες του. ᾿Επιχείρησε μάλιστα μέ πονηριά ὁ ἀρχιερέας νά ἐπηρεάσει ψυχολογικά τούς ᾿Αποστόλους καί νά δημιουργήσει μέσα τους αἴσθημα ἐνοχῆς γιά τήν ἀνυπακοή πού ἐπέδειξαν ἔναντι τῶν ἀρχόντων τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, μέ τό νά κηρύττουν γιά τόν ᾿Ιησοῦ παρά τή συγκεκριμένη ἀπαγορευτική ἐντολή τους. ῎Οργανο ἄριστο τοῦ Πονηροῦ πράγματι ὁ ἀρχιερέας ἐκεῖνος τοῦ ᾿Ισραήλ.
2. Πῶς ἀποκρίθηκε ὁ ἀπόστολος Πέτρος; Μέ φωτισμό Θεοῦ, ἤρεμος καί ἀτάραχος, μέ θάρρος πολύ, χωρίς ἐκφράσεις προσβλητικές, ἀλλά μέ διάθεση νά βοηθήσει τούς ἄρχοντες νά συνέλθουν, νά μετανοήσουν καί νά πιστεύσουν στόν Χριστό. «᾿Εν τάξει (=ὑπό τύπο) παραινέσεως καί συμβουλῆς καί μετά ἐπιεικείας πολλῆς» (᾿Ιω. Χρυσόστομος, ΕΠΕ 15, 366). Πῶς φαίνεται τό θάρρος του; Μέ αὐτό πού εἶπε, ὅτι «πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις».
Πόσο σπουδαῖος ὁ θεόπνευστος αὐτός λόγος του! Καί πόσο πρέπει νά τόν θυμόμαστε, ὅταν βρισκόμαστε μπροστά σέ διλήμματα καί καλούμαστε νά ἐπιλέξουμε τήν ἄλφα ἤ βῆτα συμπεριφορά σέ κάποια περίπτωση καί περίσταση τῆς ζωῆς μας! Τό νά πειθαρχοῦμε στόν Θεό πρωτίστως καί στό ἅγιο θέλημά Του ἀδιαφορώντας γιά τίς τυχόν ἐπιπτώσεις πού πιθανόν νά ἔχει αὐτό στή ζωή μας, τήν οἰκογένειά μας, τήν ἐργασία μας κλπ., φανερώνει δύναμη πίστεως καί σταθερότητα ψυχῆς ὡς πρός τά αἰσθήματα τῆς ἀφοσιώσεώς της πρός τόν Κύριο.
Πῶς φαίνεται καί ἡ διάθεσή του νά βοηθήσει τούς ἄρχοντες νά συνέλθουν; Μέ τό ὅτι τούς ὑπενθύμισε καί πάλι ὅτι αὐτοί σταύρωσαν τόν ᾿Ιησοῦ, τόν ῾Οποῖο ὅμως «ὁ Θεός τῶν πατέρων ἡμῶν», δηλαδή «ὁ Θεός ᾿Αβραάμ καί ᾿Ισαάκ καί ᾿Ιακώβ», ὅπως συνήθιζαν νά ἐκφράζονται μέ δίκαιη καύχηση οἱ ᾿Ιουδαῖοι γιά τόν Θεό τους, Τόν ἀνέστησε, Τόν δόξασε μέ τήν ᾿Ανάληψή Του καί Τόν ἀνέδειξε «ἀρχηγόν καί σωτῆρα» καί χορηγό τῆς μετάνοιας καί ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν. Αὐτός δηλαδή διεγείρει τίς ναρκωμένες συνειδήσεις καί μετανοοῦν μέ τή Χάρι Του οἱ ἄνθρωποι καί συγχωροῦνται αἱ ἁμαρτίες τους καί σώζονται αἱ ψυχές τους.
Τί ἐπιχειρεῖ μέ τούς λόγους αὐτούς ὁ ἅγιος ᾿Απόστολος; Νά τούς συγκλονίσει καί νά τούς φέρει σέ συναίσθηση γιά τό μεγάλο ἔγκλημα, πού διέπραξαν θανατώνοντας τόν ᾿Ιησοῦ. Συγχρόνως τούς βοηθεῖ νά ἀναθεωρήσουν τίς ἀπόψεις τους σχετικά μέ τόν Μεσσία, ὁ Ὁποῖος δέν θά ἦταν κοσμικός ἄρχοντας, ἀλλά ἡ ἀποστολή Του ἀπέβλεπε στή μετάνοια καί ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν. ῎Ετσι ἡ «ἀπολογία» τοῦ ᾿Αποστόλου ἐνώπιον τῶν ἀρχόντων, σημειώνει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, εἶναι «διδασκαλία ἀπηρτισμένη» (ΕΠΕ 15, 368). Μέσα σέ λίγες λέξεις παρουσιάζει τή φύση τοῦ ἔργου τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ καί τόν σκοπό τῆς ἐλεύσεώς Του στή γῆ.
Γιά τό ἔργο δέ αὐτό τοῦ ᾿Ιησοῦ, συνέχισε ὁ ᾿Απόστολος, δίνουμε μαρτυρία ἐμεῖς πού Τόν ζήσαμε ἀπό κοντά. Μαζί μέ μᾶς ὅμως δίνει μαρτυρία καί τό ῞Αγιο Πνεῦμα. Μέ αὐτό πού εἶπε γιά τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἤθελε νά τούς βοηθήσει νά ἀντιληφθοῦν ὅτι τά ὅσα ἔβλεπαν ἐμπρός τους, τά θαύματα δηλαδή θεραπείας ἀσθενῶν καί ἡ δική τους (τῶν ᾿Αποστόλων) θαυμαστή ἱκανότητα νά μιλοῦν, ἦταν ἔργα τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, ἔργα τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ· καί ἔπρεπε νά σκεφθοῦν πολύ ὅσον ἀφορᾶ στίς ἀποφάσεις πού θά λάμβαναν ὡς δικαστές. Δέν εἶχαν ἐμπρός τους συνηθισμένους ἀνθρώπους, ἀλλά ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι ὑποκινοῦνταν ἀπό τό ῞Αγιο Πνεῦμα.
3. Τί ἔγινε μετά τήν ὁμιλία τοῦ Πέτρου; ῎Εβγαλαν ἔξω ἀπό τήν αἴθουσα τοῦ Συνεδρίου τούς ᾿Αποστόλους, γιά νά συσκεφθοῦν μόνοι τους, καί πῆρε τόν λόγο ἕνας ἐπιφανής Νομοδιδάσκαλος, ὁ Γαμαλιήλ, τόν ὁποῖο σέβονταν ὅλοι. ῾Ο Γαμαλιήλ, τοῦ ὁποίου τό ὄνομα σημαίνει «ὁ Θεός εἶναι ἡ ἀνταμοιβή μου ἤ τό ἀγαθό μου», ἦταν πράγματι θεοφοβούμενος ἄνθρωπος. Διετέλεσε διδάσκαλος καί τοῦ νεαροῦ Σαούλ, τοῦ μετέπειτα ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν Παύλου, ὑπάρχει μάλιστα ἡ γνώμη, πού ὑποστηρίζεται ἀπό ἱερούς Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας, ὅτι πιθανόν πίστευσε τελικά στόν Χριστό καί ἔγινε μέλος τῆς ἁγίας ᾿Εκκλησίας.
Τί εἶπεν ὁ Γαμαλιήλ, πού φανερώνει τή θεοκίνητη σύνεσή του καί τή σημαντική βοήθειά του στήν περίπτωση ἐκείνη; Συνέστησε νά προσέξουν πολύ ὡς πρός τήν ἀπόφαση πού θά λάμβαναν γιά τούς ᾿Αποστόλους οἱ Σύνεδροι, οἱ ὁποῖοι «διεπρίοντο», συνταράσσονταν δηλαδή ἀπό λυσσώδη μανία ἐναντίον τους. Τούς ὑπενθύμισε πράγματα γνωστά σέ ὅλους καί ἐν προκειμένῳ πολύ διδακτικά. Δηλαδή; ῞Οτι καί ἄλλοι, καί συγκεκριμένα ὁ Θευδᾶς καί κατόπιν ὁ ᾿Ιούδας ὁ Γαλιλαῖος, εἶχαν ἐξεγερθεῖ ἐναντίον τῶν Ρωμαίων καί ἀπέκτησαν ὀπαδούς, οἱ ὁποῖοι τούς ἀκολουθοῦσαν ὡς ἀρχηγούς τους. Τελικά ὅμως οἱ ἀρχηγοί αὐτοί φονεύθηκαν καί οἱ ὀπαδοί τους διασκορπίσθηκαν, διότι τά κινήματά τους αὐτά ἦταν ἀνθρώπινα, δέν ἐμπνέονταν ἀπό τόν Θεό. Τό ἴδιο θά συμβεῖ, τούς εἶπε, καί μέ τήν περίπτωση τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν, τούς ὁποίους δικάζουμε, ἐάν δέν προέρχονται ἀπό τόν Θεό. Θά διαλυθεῖ σύντομα ἀπό μόνο του τό κίνημά τους. ᾿Εάν ὅμως εἶναι ἀπό τόν Θεό, ὄχι μόνο δέν θά διαλυθεῖ τό ἔργο τους, ἀλλά θά βρεθεῖτε σεῖς, οἱ ὁποῖοι τούς πολεμᾶτε, ἀντιμέτωποι ὄχι μέ ἀνθρώπους, ἀλλά μέ τόν Θεό, καί θά εἶσθε «θεομάχοι».
Φωτισμένος πράγματι ἀπό τόν Θεό ὁ Γαμαλιήλ! Καί πρέπει νά θαυμάσουμε πῶς ἀναδεικνύει ὁ Θεός ὑπερασπιστές καί προστάτες τῆς ᾿Εκκλησίας Του σέ δύσκολες καί κρίσιμες περιστάσεις, ἀπό ἐκεῖ πού δέν τό περιμένει κανείς. Αὐτό συνέβη κατόπιν καί σέ ὅλη τήν ἱστορία τῆς ᾿Εκκλησίας, συμβαίνει δέ καί σήμερα. (῎Ας προκληθοῦν τά μέλη νά ἀναφέρουν ὅσες τυχόν περιπτώσεις γνωρίζουν). Τί φανερώνει ἑπομένως τό ὅτι ὑπάρχει μέχρι σήμερα ἡ ᾿Εκκλησία, ἔπειτα ἀπό τόσους αἱματηρούς διωγμούς καί τή λυσσώδη μανία τῶν ἐχθρῶν της ἐναντίον της; Τί ἄλλο παρά ὅτι προέρχεται ἀπό τόν Θεό (βλ. Ματθ. ις´ 18).
4. Τί συνέβη μετά τήν ἐπέμβαση τοῦ Γαμαλιήλ; Δέχθηκαν τούς λόγους του οἱ ἄρχοντες τοῦ ᾿Ισραήλ καί ἀποφάσισαν νά ἀφήσουν ἐλεύθερους τούς ᾿Αποστόλους τοῦ Χριστοῦ. ῎Εκαναν ὅμως κάτι πού φανερώνει τή λύσσα ἐναντίον τους. Τί ἔκαναν δηλαδή; ᾿Ενῶ καταλάβαιναν ὅτι ἦταν ἀθῶοι, παρόλα αὐτά τούς κάλεσαν μέσα στήν αἴθουσα καί τούς ἔδειραν. ῎Εβαλαν ἀνθρώπους τους νά τούς χτυπήσουν παντοῦ, γιά νά τούς ταπεινώσουν, κατά τή γνώμη τους· καί γιά νά περισώσουν τή δική τους τιμή καί ὑπόληψη καί νά προκαλέσουν «εἰς τήν κοινήν γνώμην ἐντύπωσιν δυσμενῆ κατά τῶν ᾿Αποστόλων» (Π. Ν. Τρεμπέλας). Γιά νά νομίσουν οἱ ᾿Ιουδαῖοι, πού θά ἔβλεπαν χτυπημένους καί ταλαιπωρημένους τούς ᾿Αποστόλους, ὅτι κρίθηκαν ἔνοχοι παραβάσεων καί τιμωρήθηκαν δίκαια! Τούς παρήγγειλαν δέ αὐστηρά νά μή μιλοῦν πλέον γιά τόν ᾿Ιησοῦ.
Τί ἔκαναν ὅμως μετά ἀπό αὐτά οἱ ᾿Απόστολοι; ῎Οχι μόνο δέν πτοήθηκαν, ἀλλά χαρούμενοι, διότι ἀξιώθηκαν νά πάθουν κάτι χάριν τοῦ ὀνόματος τοῦ ᾿Ιησοῦ, γιά τόν Ὁποῖο κήρυτταν, συνέχισαν νά κηρύττουν κάθε ἡμέρα δημόσια στόν Ναό, ἀλλά καί κατ᾿ ἰδίαν στίς διαφόρες οἰκίες, ὅπου συνάζονταν οἱ Χριστιανοί.
Παράδειγμα σπουδαιότατο γιά ὅλους μας. Νά χαιρόμαστε καί νά τό θεωροῦμε τιμή μας καί χάρη καί εὔνοια ἰδιαιτέρη ἀπό τόν Θεό τό νά ἀξιωθοῦμε νά πάθουμε κάτι γιά τήν πίστη μας στόν Χριστό. Καί νά συνεχίζουμε μέ θάρρος νά μιλοῦμε, ὅπου βρισκόμαστε, γιά τήν ἀγάπη ᾿Εκείνου (βλ. Φιλιπ. α´ 29).
ΣΥΝΘΗΜΑ: «…ἐπορεύοντο χαίροντες… ὅτι ὑπέρ τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ κατηξιώθησαν ἀτιμασθῆναι» (Πράξ. ε´ 41).
