Ἄρθρο ποὺ εἶδε τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος κρούει τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου γιὰ τὴν Εὐρώπη καὶ ἀποκαλύπτει μιὰ ὄχι μικρῆς ἐμβέλειας παθογένειά της:
«Οἱ σύγχρονες κοινωνίες μας βρίσκοναι ἀντιμέτωπες μὲ μιὰ πρωτοφανὴ κρίση ὑπογεννητικότητας, μιὰ σιωπηλὴ πανδημία ποὺ ἀπειλεῖ τὴ βιωσιμότητα καὶ τὴν ὕπαρξη τῶν ἐθνῶν στὸ πέρασμα τῶν χρόνων. (…) Ἡ ἀπόκτηση παιδιῶν γίνεται γιὰ ἀρκετοὺς εἴτε μιὰ “ἐπίπονη ἐπιλογὴ” εἴτε μιὰ “σπάνια πολυτέλεια”, ἀνάλογα μὲ τὴν περίσταση, κι ἔτσι ὁλοένα καὶ περισσότεροι γυναῖκες καὶ ἄνδρες ἐπιλέγουν νὰ ζήσουν χωρὶς τὴν εὐθύνη καὶ τὰ ἔξοδα ἀνατροφῆς τῶν παιδιῶν. (…)
Πολλὲς εὐρωπαϊκὲς χῶρες ἀντιμετωπίζουν ἔντονα τὸ φαινόμενο τῆς ὑπογεννητικότητας, μὲ τὴ μέση γονιμότητα στὴν ΕΕ νὰ εἶναι περίπου 1,5 παιδιὰ ἀνὰ γυναίκα, πολὺ κάτω (…) ἀπὸ τὸ ὅριο ἀντικατάστασης τοῦ πληθυσμοῦ (2,1 παιδιὰ ἀνὰ γυναίκα). (…) Ἡ χώρα μας ἀντιμετωπίζει ἕνα ἀπὸ τὰ χαμηλότερα ποσοστὰ γεννήσεων στὴν Εὐρώπη, μὲ τὴ γονιμότητα νὰ κυμαίνεται γύρω στὸ 1,3 παιδιὰ ἀνὰ γυναίκα».
Τὸ ἄρθρο ἀναφέρει ὅτι αὐτὴ ἡ τάση συνιστᾶ πλέον κίνημα, τὸ κίνημα “No Kids” (=ὄχι παιδιά). Ἐπιπλέον ἐπισημαίνει τὸ ἑξῆς:
«Μία ἐνδιαφέρουσα καὶ τρομακτικὴ παράλληλα πτυχὴ τοῦ κινήματος “No Kids” εἶναι ἡ ἐμφάνιση τῶν λεγομένων “No Kids Zones”. Χώρων δηλαδή, ὅπως εἶναι καφετέριες, ἑστιατόρια, ξενοδοχεῖα, πάρκα ἀναψυχῆς καὶ δημόσιοι χῶροι, ποὺ ἀπαγορεύουν τὴν εἴσοδο σὲ παιδιὰ πρὸς ἀποφυγὴ τῆς φασαρίας καὶ τῶν ἐνοχλήσεων ποὺ μπορεῖ νὰ προκαλέσουν τὰ παιδιά. (…) Ἐκεῖνο δὲ ποὺ σοκάρει εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς χώρους αὐτοὺς εἶναι “pet friendly”, δηλαδὴ ἐπιτρέπονται τὰ ζῶα συντροφιᾶς, ὅπως εἶναι οἱ γάτες καὶ οἱ σκύλοι, ἀλλὰ ὄχι τὰ παιδιά. (…) Ἀπὸ τὴν ἄλλη τὰ κατοικίδια ἔχουν ἀποκτήσει σημαντικὸ ρόλο στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων τὰ τελευταῖα χρόνια, εἰδικὰ στὶς ἀστικὲς περιοχές. Πολλοὶ ἄνθρωποι τὰ ἀντιμετωπίζουν ὡς μέλη τῆς οἰκογένειάς τους κι ἔχουν μεγαλύτερη ἀποδοχὴ ἀπὸ τὰ παιδιά, καθὼς θεωροῦνται πὼς συμβάλλουν σὲ ἕναν εὐχάριστο καὶ χαλαρὸ τρόπο ζωῆς (…) χωρὶς ἰδιαίτερες ἀπαιτήσεις καὶ φροντίδα, ὅπως ἀπαιτοῦν τὰ παιδιά» (“newsbreak.gr” 4-11-2024).
Ἀποκύημα κι αὐτὸ τοῦ σύγχρονου τρόπου ζωῆς. Μιᾶς ζωῆς ἀποστατημένης ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὸ θέλημά του καὶ παραδομένης στὶς ἐπιταγὲς τῆς σαρκὸς καὶ τῆς ἡδονοθηρίας. Μιᾶς ζωῆς ποὺ ἀποφεύγει τὴν ἀνάληψη τῶν εὐθυνῶν καὶ προτρέπει στὴν ἀπόλαυση τῆς ὕλης καὶ τῶν ἡδονῶν τῶν αἰσθήσεων. Ἐπιλογὲς ὅμως ὅλες αὐτὲς ὀλέθριες γιὰ τὴ συνέχεια τοῦ Ἔθνους καὶ τὴν παραμονὴ τῆς ὑποστάσεώς του στὸ «ἱστορικὸ γίγνεσθαι». Κυρίως ὅμως ἐπιλογὲς ποὺ ὑπονομεύουν τὴν πνευματικὴ ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὸν ὁδηγοῦν σταδιακὰ στὴν ἐξομοίωσή του μὲ τὰ ἄλογα ζῶα. Ἂν ἀντὶ γιὰ παιδιὰ περιποιούμαστε γατιὰ καὶ σκυλιά, τότε ποιὸ ἀπομένει νὰ εἶναι τὸ κατάντημά μας; Ἀλλὰ κάτι τέτοιο σὲ καμιὰ περίπτωση δὲν ἁρμόζει σὲ τοῦτο τὸν τόπο, ὁ ὁποῖος φώτισε μὲ τὸ πνευματικό του φῶς τὸν κόσμο καὶ τοῦ δίδαξε τὴν ἀληθινὴ ἀνθρωπιὰ καὶ τὴ σωτηριώδη θεογνωσία.
