Το Αγιο Πάσχα – Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 20 Απριλίου 2025

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 20 Απριλίου 2025, Κυριακή τοῦ Πάσχα (Ἰωάν. α΄ 1-17)

Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος. Οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν Θεόν. πάντα δι᾿ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν. ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων. καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει, καὶ ἡ σκοτία αὐτὸ οὐ κατέλαβεν. Ἐγένετο ἄνθρωπος ἀπεσταλμένος παρὰ Θεοῦ, ὄνομα αὐτῷ Ἰωάννης οὗτος ἦλ­θεν εἰς μαρτυρίαν, ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός, ἵνα πάντες πιστεύσωσι δι᾿ αὐτοῦ. οὐκ ἦν ἐκεῖνος τὸ φῶς, ἀλλ᾿ ἵνα μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ φωτός. Ἦν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ὃ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον. ἐν τῷ κόσμῳ ἦν, καὶ ὁ κόσμος δι᾿ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ ὁ κόσμος αὐτὸν οὐκ ἔγνω. εἰς τὰ ἴδια ἦλθε, καὶ οἱ ἴδιοι αὐτὸν οὐ παρέλαβον. ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ, οἳ οὐκ ἐξ αἱμάτων, οὐδὲ ἐκ θελήματος σαρκός, οὐδὲ ἐκ θελήματος ἀνδρός, ἀλλ’ ἐκ Θεοῦ ἐγεννήθησαν. Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός, πλή­ρης χάριτος καὶ ἀληθείας. Ἰωάννης μαρτυρεῖ περὶ αὐτοῦ καὶ κέκραγε λέγων οὗτος ἦν ὃν εἶπον, ὁ ὀπίσω μου ἐρχόμενος ἔμπροσθέν μου γέγονεν, ὅτι πρῶτός μου ἦν. Καὶ ἐκ τοῦ πληρώματος αὐτοῦ ἡμεῖς πάντες ἐλάβομεν, καὶ χάριν ἀντὶ χάριτος ὅτι ὁ νόμος διὰ Μωϋσέως ἐδό­θη, ἡ χά­ρις καὶ ἡ ἀλήθεια διὰ Ἰησοῦ Χρι­στοῦ ἐγένετο.

ΣΚΕΨΕΙΣ – ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ – ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

1. Πρόγευση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ

Πάσχα! Οἱ καμπάνες τῶν ἱερῶν Ναῶν μας χτυποῦν πανηγυρικά. Τὰ χείλη τῶν πιστῶν δὲν χορταίνουν νὰ ψάλλουν ξανὰ καὶ ξανὰ τὸν ἀναστάσιμο παιάνα: «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος». Τὰ ἱλαρὰ πρόσωπα τῶν πιστῶν, φωτισμένα ἀπὸ τὶς λαμπάδες, ἀκτινοβολοῦν κι αὐτὰ εὐγνωμοσύνη καὶ δοξολογία. Τὰ χαμόγελα, ἔκδηλα τῆς ξεχωριστῆς χαρᾶς ποὺ ἀσυγκράτητη ξεπηδᾶ ἀπὸ τὶς καρδιές. Ὅλα εὐφρόσυνα σήμερα, ὅλα πανηγυρικά, ὅλα ἐκφράζουν χαρὰ ὑπερκόσμια.
Τὴν ἀναστάσιμη αὐτὴ χαρὰ κανένας θρῆνος, τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ τὴ σκιάσει. «Μηδεὶς θρηνείτω πενίαν˙ ἐφάνη γὰρ ἡ κοινὴ Βασιλεία» (Κατηχητικὸς λόγος), μᾶς προτρέπει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Κανένας πιὰ νὰ μὴ θρηνεῖ γιὰ τὴ φτώχια του. Διότι τώρα ἔγινε φανερὴ ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία προσφέρεται σὲ ὅλους. Ἡ νύχτα τῆς Ἀναστάσεως εἶναι πράγματι ξεχωριστή, μοναδικὴ μέσα στὸν χρόνο, ἀλλιώτικη. Ἡ νύχτα αὐτὴ εἶναι τελικὰ πρόγευση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ· μιὰ νύχτα λαμπρή, ἡ ὁποία μᾶς παραπέμπει στὴν ἀνέσπερη ἡμέρα τῆς αἰωνιότητας.

2. Φῶς στὸ σκοτάδι

Μέσα στὴν πνευματικὴ πανδαισία τῆς ἀναστάσιμης θείας Λειτουργίας τὰ ἱερὰ ἀναγνώσματα προσεγγίζουν τὰ βαθιὰ θεολογικὰ νοήματα τῆς μεγάλης ἑορτῆς. Τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ κατὰ Ἰωάννην ἱεροῦ Εὐαγγελίου, ἀναφέρεται στὸν Λόγο, τὸ δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, δηλαδὴ τὸν Χριστό. Τὸν παρομοιάζει μὲ τὸ φῶς ποὺ διαχέει τὴ λάμψη του μέσα στὸ σκοτάδι. «Τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει, καὶ ἡ σκοτία αὐτὸ οὐ κατέλαβεν», ἐπισημαίνει ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστής. Ὁ Χριστὸς φάνηκε μὲς στὸ σκοτάδι τῆς πλάνης καὶ τοῦ θανάτου, ποὺ ἐπικρατοῦσε μέχρι τότε στὴν ἀνθρωπότητα, καὶ δὲν ἔπαψε νὰ σκορπίζει τὸ φῶς του. Οἱ ἄνθρωποι ὅμως ποὺ ζοῦσαν στὸ σκοτάδι αὐτό, δὲν ἀντιλήφθηκαν τὸν Χριστὸ καὶ δὲν ἐγκολπώθηκαν τὴ διδασκαλία του. Τὸν ὁδήγησαν στὸν Σταυρὸ καὶ στὸν θάνατο γιὰ νὰ Τὸν ἀφανίσουν, ἀλλὰ δὲν μπόρεσαν, διότι ὁ Κύριος ἀναστήθηκε.
Αὐτὸ ἑορτάζουμε ἀπὸ σήμερα· τὴν Ἀνάστασή του· τὴ νίκη κατὰ τῆς ἁμαρτίας· τὴν κατάργηση τῶν συνεπειῶν της, ποὺ εἶναι ἡ πλάνη καὶ ὁ θάνατος. Κατανοοῦμε πλέον οἱ πιστοὶ ὅτι «Θεὸς ἦν ὁ Λόγος». Αὐτὸς ποὺ ὁδηγήθηκε στὸν Σταυρό, δὲν ἦταν ἕνας κοινὸς ἄνθρωπος, ἀλλὰ ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός. Μποροῦμε λοιπὸν νὰ προσεγγίσουμε καὶ νὰ γνωρίσουμε τὸν Θεό. Καταργήθηκε ὁ θάνατος. Μὲ τὴν Ἀνάστασή του ὁ Κύριος «ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο» (Α΄ Κορ. ιε΄ 20), τονίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Μὲ τὴν Ἀνάστασή του ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἔγινε ἡ ἀρχὴ τῆς ἀναστάσεως ὅλων ὅσοι ἔχουν κοιμηθεῖ. Ὁ σκληρὸς δυνάστης τῆς ἀνθρωπότητος ἔχασε τὴν ἐξουσία του, τὴ δύναμή του, τὴν κυριαρχία του. Διότι κατέλυσε τὸ κράτος του ὁ Νικητὴς τοῦ θανάτου. Μέσα στὸ σκοτάδι τῆς πλάνης καὶ τοῦ θανάτου, ποὺ ἔπνιγε τὸν κόσμο, ἄστραψε τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.

3. Ἀπὸ τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ὅμως ἔχει πολὺ μεγάλη σημασία καὶ γιὰ τὸν καθένα μας προσωπικά. Στὸ τέλος τῆς περικοπῆς ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὑπογραμμίζει ὅτι «ἐκ τοῦ πληρώματος αὐτοῦ ἡμεῖς πάντες ἐλάβομεν». Δηλαδή, ἀπὸ τὸν ἀνεξ­άντλητο πλοῦτο τῆς τελειότητος καὶ τῶν δωρεῶν του πήραμε ὅλοι ἐμεῖς. Ὁ Κύριος ἔχει τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος· τὴν πληρότητα τῶν θεϊκῶν ἰδιωμάτων, τῆς δυνάμεως καὶ τῆς σοφίας, ὡς τέλειος Θεός. Ἔχει καὶ ὅλο τὸ πλήρωμα τῆς ζωῆς. Ἐκεῖνος εἶναι ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς. «Μάτην φυλάττεις τὸν τάφον, κουστωδία. Οὐ γὰρ καθέξει τύμβος αὐτοζωΐαν», ἀναφέρει τὸ Συναξάρι τοῦ Μεγάλου Σαββάτου. Ἄδικα φρουρεῖτε τὸ μνημεῖο, στρατιῶτες. Δὲν μπορεῖ νὰ ἐξουσιάσει ὁ τάφος Ἐκεῖνον, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἡ Αὐτοζωή.

Καὶ τὸν ἀνεξάντλητο αὐτὸ πλοῦτο τῆς ζωῆς ὁ Κύριος τὸν προσφέρει σὲ ὅποιον τὸν ἐπιθυμεῖ καὶ τὸν ἀναζητεῖ. Ἀπὸ τὴν πληρότητά του μποροῦμε νὰ λαμβάνουμε ὅλοι. Σὲ αὐτὴ τὴν αἰώνια ζωὴ τοῦ Κυρίου μποροῦμε νὰ μετέχουμε οἱ πιστοί, ὅπως πίνουμε ἀπὸ τὸ κρυστάλλινο νερὸ μιᾶς ἀνεξάντλητης πηγῆς. Τὸ δεχόμαστε μέσα μας κι αὐτὸ μᾶς ξεδιψᾶ, μᾶς δροσίζει, μᾶς δίνει δύναμη καὶ μᾶς ζωογονεῖ. Ἀντίστοιχα καὶ ἡ προσωπικὴ κοινωνία μας μὲ τὸν ἀναστημένο Κύριο μᾶς ζωογονεῖ πνευματικά, μᾶς ἁγιάζει· μᾶς χαρίζει πνευματικὴ ζωή, αἰώνια.

Ἀπὸ αὐτὴ τὴν πληρότητα τῆς ζωῆς, ποὺ ἀναβλύζει ἀπὸ τὸ κενὸ μνημεῖο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ αὐτὴ τὴν καθαρὴ πηγὴ ἂς ἀντλήσουμε καὶ ἂς πιοῦμε ὅλοι. Ἂς μὴν ἀρκούμαστε μόνο στὸ νὰ κοιτᾶμε καὶ νὰ θαυμάζουμε τὸ νερό της. «Δεῦτε πόμα πίωμεν καινόν… ἐκ τάφου ὀμβρήσαντος Χριστοῦ». Ἂς δεχθοῦμε μέσα μας τὴ νέα, τὴν πνευματική, τὴν αἰώνια ζωή, ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὸν τάφο τοῦ Κυρίου· ἀπὸ Ἐκεῖνον ποὺ εἶναι ἡ Ζωὴ καὶ χαρίζει ζωὴ καὶ ἀφθαρσία.