ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΣΟΦΙΑΣ

Περιγραφή Προϊόντος

Απόσταγμα πατερικής σοφίας

Η μεγαλύτερη αρετή
Αδελφοί μου, θέλω να σας μιλήσω για κείνα τα πράγματα που συμβάλλουν στην ωφέλεια της ψυχής, και ντρέπομαι την αγάπη σας, γνωρίζοντας την αναξιότητά μου. Θα προτιμούσα να σιωπήσω, γιατί δεν τολμώ να σηκώσω τα μάτια μου και ν’ αντικρύσω πρόσωπο ανθρώπου. Η συνείδησή μου με κατακρίνει, και με πληροφορεί πως είμαι ανάξιος να γίνω οδηγός σας. Λυπάμαι που προκρίθηκα να οδηγώ εσάς εγώ ο ταπεινός, εγώ που είμαι κατώτερος απ’ όλους σας και δεν έχω λόγο “μεμαρτυρημένο” από τις πράξεις μου και την πολιτεία μου. Γνωρίζω καλά πως ο Κύριος δεν μακαρίζει όποιον διδάσκει μόνο, μα όποιον εφαρμόζει πρώτα τις εντολές Του και υστέρα διδάσκει: “Ο ποιήσας και διδάξας”, λέει, “μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών”. Γιατί μόνο όσοι ακούνε ένα τέτοιο δάσκαλο, προθυμοποιούνται να τον μιμηθούν. Και δεν ωφελούνται από τα λόγια του τόσο, όσο παρακινούνται από τα καλά του έργα. Σας παρακαλώ όμως, να μη βλέπετε τη δική μου ραθυμία, αλλά ν’ ακούτε τα προστάγματα του Θεού και τις υποθήκες των αγίων Πατέρων. Γιατί οι θεοφώτιστοι Πατέρες μας δεν έγραφαν καμιά εντολή, αν πρώτα δεν την εφάρμοζαν.
Οι εντολές λοιπόν του Κυρίου είναι ένας δρόμος, που μας ανεβάζει όλους στον ουρανό, μας οδηγεί στο Θεό.
Πολλοί είναι οι δρόμοι και οι τρόποι, που φέρνουν τον άνθρωπο στη βασιλεία των ουρανών. Ή μάλλον οι δρόμοι αυτοί φαίνονται πολλοί, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας, που χωρίζεται σε πολλούς, ανάλογα με τη δύναμη και την προαίρεση του καθενός.
Λέγοντας δρόμους, εννοούμε τις πνευματικές αρετές. Προπαντός τις τρεις μεγάλες αρετές, την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη, και ιδιαίτερα τη μεγαλύτερη απ’ όλες, την αγάπη, που πάνω της θεμελιώθηκαν η πίστη και η ελπίδα.
Τα ονόματα της αγάπης είναι πολλά, τα έργα της επίσης πολλά, τα γνωρίσματά της περισσότερα και τα ιδιώματά της πάμπολλα. Δεν μπορεί κανείς να την περιγράψει με λόγια. Όταν θυμάμαι το κάλλος της, ευφραίνεται η καρδιά μου, γεμίζω με γλυκύτητα και περιέρχομαι σε έκσταση. Όταν τη συλλογίζομαι, χάνω τις σωματικές μου αισθήσεις, βγαίνω τελείως από την παρούσα ζωή και λησμονώ τα πράγματα του κόσμου.
Καλότυχος ειν’ εκείνος, που αγκάλιασε την αγάπη τη θεϊκή. Αυτός δεν θα επιθυμήσει με εμπάθεια κανένα κάλλος ανθρώπινο.
Ευτυχισμένος ειν’ εκείνος, που ερωτεύθηκε την αγάπη του Χριστού, σαγηνεύθηκε από την ομορφιά της και την απόλαυσε με πολύ πόθο. Αυτός θ’ αγιασθή στην ψυχή. […] (Από την έκδοση)