Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΜΙΑΣ ΓΕΝΙΑΣ

Περιγραφή Προϊόντος

Η εξομολόγηση μιας γενιάς

Θέλω να μιλήσω στη διάδοχη γενιά.
Ν’ ανοίξω το αμπάρι της ψυχής μου και να παραδώσω τους στοχασμούς μου στη σφριγηλή νεότητα.
Να εμπιστευτώ αυτό, που σέρνω σαν πείρα, μα περισσότερο σα βάρος ενοχής, σε κείνους, που έρχονται ν’ αντικαταστήσουν εμένα κι ολόκληρηρη τη γενιά μου στις βίγλες της ιστορίας.
Τυπικά, η εξομολόγηση ενός ώριμου μπροστά σ’ αυτούς, που τρέχουν ξωπίσω του, δεν έχει δυσκολία.
Αλυσίδα ζωής φτιάνουν οι ανθρώπινες γενιές. Ο ένας κρίκος γαντζώνεται στον άλλο. Κι έτσι, όπως σφίγγονται κι όπως δένονται, μεταβιβάζουν τη θερμότητα της καρδιάς και το σπινθήρα της γνώσης.
Όμως, το τυπικά εύκολο κατάντησε, σήμερα, πρακτικά δύσκολο.
Κλειστοί οι κρίκοι δεν αγκαλιάζουν ο ένας τον άλλο.
Κύκλοι σιδερένιοι οι γενιές μας, δείχνουν να μην έχουν άνοιγμα. Δε συναρμολογούνται σε αλυσίδα. Δε στέργουν να δεχτούν και να μεταδώσουν τη δύναμη και τον παλμό. Ούτε φανερώνουν διάθεση να κοινωνήσουν στην οδυνηρή εμπειρία.
Διαπιστωμένη η διακοπή της κοινωνίας, δημιουργεί μέσα μας πρόβλημα. Παγώνει τις απομονωμένες καρδιές. Συστέλλει την κεραία του διάλογου. Γεννάει στην ψυχή μας την αντίσταση ή το κλάμα.
Εμείς στεκόμαστε, κυττάμε σιωπηλοί και πονάμε.
Εκείνοι περνούν βιαστικοί, ρίχνουν βλέμματα περιφρόνησης ή οργής και πορεύονται στο άγνωστο.
Υπάρχουν και φορές, που ο ψυχρός πόλεμος κόβεται απότομα απ’ την καυτερή λάβα της παθιασμένης αναμέτρησης.
Οπλισμένες οι παρατάξεις ορμούν ακάθεκτες.
Το φθινόπωρο της ζωής ενάντια στην άνοιξη. Κι η άνοιξη ενάντια στο μελαγχολικό φθινόπωρο.
Σκληροί κατήγοροι της νιότης αυτοί, που τη γέννησαν και την έθρεψαν με το ψωμί των ιδεών τους.
Αδέκαστοι δικαστές οι νέοι, απαγγέλουν, με αναμμένο πρόσωπο, το «κατηγορώ» τους. Και διατυπώνουν, δίχως πολύ δούλεμα των ελαφρυντικών, την καταδικαστική ετυμηγορία τους.
Έκφραση συντριβής ο δικός μου λόγος: Δε θα τροφοδοτήσει τις υψωμένες κάνες. Δε θα προσπαθήσει ν’ ανεβάσει τον πυρετό της αντίθεσης. Δε θα βάλει φωτιά στις αποθήκες των σωρευμένων πυρομαχικών.
Πρόθεσή μου, να εντοπίσω και να σταθμίσω τις ευθύνες της δικής μου γενιάς. Να κυττάξω άφοβα το υλικό, που μαζέψαμε κι αφήσαμε σαν κληρονομιά στους ανθούς της ζωής. Να το ψάξω με ειλικρίνεια. Να το ζυγιάσω με τιμιότητα. Και να σηκώσω, για προσωπικό μου λογαριασμό και για λογαριασμό των συνοδοιπόρων μου, το βάρος της ενοχής για τα τραγικά ή τα ασήμαντα λάθη μας.
Πικραμένο και βαθειά θλιμμένο το βλέμμα της νέας γενιάς, δε μ’ αφίνει ασυγκίνητο.
Φανερό το άγχος στη σύσπαση του προσώπου της. Η σκοτεινιά της ανέλπιδης πορείας, χυμένη στη θολή έκφραση των ματιών της. Η αίσθηση, πως είναι καταδικασμένη να γράφει κύκλους ανώφελους –δίχως την προοπτική της προσωπικής ολοκλήρωσης και της τελικής καταξίωσης της ύπαρξης– αποτυπωμένη στη σημαία της αμφισβήτησης.
Φορτωμένος την προσωπική μου περιπέτεια, δεν προσπερνώ τη νεανική οδύνη. Έχω τη διάθεση να πάρω πάνω μου ένα κομμάτι απ’ το φορτίο της. Και να ζητήσω με ταπεινότητα κι ειλικρίνεια συγνώμη για την αδιάκριτη συμπεριφορά της γενιάς μου.
ο Α. και Μ. Ν.