ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟ ΠΑΛΗΟΥ ΚΑΙΡΟΥ

Περιγραφή Προϊόντος

Μια γυναίκα του παληού καιρού

Όταν είδα το τρισάϊ μαραμένο στην αυλή του σπιτιού, κατάλαβα, ότι είχε πεθάνει η κυρία Ελένη.
Κάθησα σ’ ένα απ’ τα στενά πεζούλια, χτιστά ολόγυρα στην αυλή, στην ίδια γωνιά που την είχα δή τόσες φορές να κάθεται και ν’ αγναντεύη τη ρεματιά, τους λοφίσκους με τα’ αγρέλια και, κάτω μακριά, το Αιγαίο πέλαγο με τη Δήλο και μιάν άκρη απ’ τη Μύκονο. Το σπίτι ήταν θεόκλειστο.
-Που είσαι, κυρία Ελένη… είπα σιγά μόνη μου, πως άφησες το τρισάϊ σου να μαραθή;
Κανείς δεν απάντησε στο ρώτημά μου. Έμεινα να κοιτάζω μακριά τη θάλασσα ως την ώρα που η Δήλος έγινε ροζ κι’ ύστερα μαβιά κι’ ύστερα είδα τα πρώτα αστεράκια να τρεμολάμπουν στα βάθη τ’ ουρανού.
Το χωριό ήταν ήσυχο, ένα μικρό, μισοερειπωμένο χωριουδάκι σε μια πλαγιά της Τήνου. Και το σπίτι της κυρίας Ελένης ήταν ακόμα πιο ήσυχο, χτισμένο στην άκρη του χωριού. Φρεσκοβαμμένο, κάτασπρο χαιρετούσε από μακριά τους ήσυχους κι’ αργούς ανθρώπους που γύριζαν στο χωριό πότε απ’ το πηγάδι με μια κουκνουκιά φρέσκο νερό και πότε απ’ τα χωράφια τους με την αξίνα στον ώμο – πότε απ’ τη Χώρα που είχαν κατέβει να πουλήσουν κάποιο καλαθάκι αυγά απ’ τις κότες τους, λίγα τυράκια και βούτυρο σε πήλινα ζαράκια απ’ την αγελάδα τους ή μια μικρή λούζα και λίγες δίπλες λουκάνικο, περίσσεμα απ’ τα περσινά χοιροσφάγια. Τρεις φορές την εβδομάδα, κάθε που είχε δηλαδή βαπόρι, το σπίτι χαιρετούσε τον αγροτικό ταχυδρόμο, που καβάλλα στο μουλάρι του, σφύριζε από χαμηλά τη σάλπιγγα, είχε δεν είχε γράμμα η κυρία Ελένη, μόνο και μόνο για να την καλημερίση. Μα ήταν κι’ άλλοι που τους χαιρετούσε εγκάρδια το σπίτι, όταν στρίβανε την τελευταία ανηφοριά κι’ είχαν κατάφατσα μπροστά τους διάφορα χωριά, σπαρμένα δώθε κείθε ένα γύρω στις πλαγιές. Κι’ αυτοί ήταν ο ψωμάς με το γαϊδουράκι του φορτωμένο δυο σακκιά καρβέλια, ο ψαράς με το πανέρι του πάνω στο κεφάλι, ο γυρολόγος με το ζώο του φορτωμένο κουβαρίστρες, ψαλιδάκια, τσίτια, αλατζάδες, κάμποτ, δίμιτα και ντρίλλια του Ρετσίνα. […] (Απόσπασμα από το περιεχόμενο του βιβλίου)