Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ – ΑΦΑΝΕΙΑΣ ΦΩΣ

Περιγραφή Προϊόντος

Ο πατήρ Δαμασκηνός – Αφανείας φως

Ζούμε σε μία εποχή κατά την οποίαν οι άνθρωποι, ως επί το πλείστον, έχουν χάσει τον προσανατολισμόν τους, τον κεντρικόν άξονα της ζωής τους, τον Χριστόν, και ζουν τον εσωτερικόν διχασμόν και την διάσπασι, σαν ένα μόνιμο δράμα. Από παντού ακούμε τις κραυγές εκείνων, που ναυαγούν μέσα στο πέλαγος της ζωής και ζητούν απεγνωσμένα μία σανίδα σωτηρίας, ένα σωτήριο φως, για να τους καθοδηγήση.

Δικαιούμεθα να κρατήσωμε για τον εαυτό μας το φως αυτού του θείου Λύχνου, του Γέροντος Δαμασκηνού, που ευδόκησε ο Θεός να φανή στις ημέρες μας; Ασφαλώς όχι.

Από τα βάθη της ψυχής μας ευχαριστούμε τον Δωρεοδότην Θεόν, που μας ηλέησε και έβαλε στην πορεία της ζωής μας ένα τέτοιον Ποιμένα. Πως αλλοιώς να εκφράσωμε την ευγνομοσύνη μας προς τον Ευεργέτην, παρά με την προσφορά του ιδικού Του δώρου, της χάριτος του Παππού, στο πλήρωμα της Εκκλησίας;

Ο πατήρ Δαμασκηνός έζησε στην γη σαν ουρανοπολίτης. Ο λόγος της Αγίας Γραφής «τα άνω ζητείτε, τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης» (Κολ. Γ’, 1), είχε πλήρη την εφαρμογή του σ’ εκείνον. «Ζωντανό Χερουβείμ» και «Θεολόγον νουν» τον απεκάλεσε ο πατήρ Πορφύριος. «Ντόπιο άγγελον» και «κρυμμένον άγιον» τον εχαρακτήρισε ο πατήρ Παΐσιος.

«Να κινήσθε εσχατολογικά», μας έλεγε. «Όλη η πορεία σας να είναι Χριστοκεντρική. Με την αγάπη του Θεού, την ευχαριστία και την δοξολογία πέφτουν κάτω όλα τα κάστρα και τα οχυρά του εχθρού. Να πιάσωμε την κορυφή, για να έχωμε την υπεροχή επί των παθών. Όταν ο νους ασχολήται με την αγάπη του Θεού, τα πάθη υποχωρούν μόνα τους».

Ως πνευματικός ποιμήν της λογικής ποίμνης του Χριστού, υπήρξε γνήσιο εκτύπωμα του καλού Ποιμένος. Απέκτησε «νουν Χριστού» και «σπλάγχνα Χριστού». Με την ταπείνωσί του άφηνε ελεύθερα το Πνεύμα το Άγιον να ενεργή δι’ αυτού, ιδίως στο μυστήριο της εξομολογήσεως. Με την ευσπλαγχνία του ωδηγούσε στην μετάνοιαν, αγαπών τον αμαρτωλόν στην πτώσι του.

Θεολογούσε αβίαστα. Ο λόγος του για τον Θεόν ήταν αποτύπωσις της πνευματικής γνώσεως, που είχε προσλάβει από την διαρκή αδολεσχία του στο Πρόσωπο του Κυρίου. «Ος δ’ αν πίη εκ του ύδατος, ου εγώ δώσω αυτώ, ου νη διψήση εις τον αιώνα, αλλά το ύδωρ ο δώσω αυτώ, γεννήσεται εν αυτώ πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον» (Ιω. Δ’, 14).

Ήταν πνευματικά ελεύθερος, ασκητικός, νηπτικός, αγωνιστής, βιαστής της βασιλείας των Ουρανών. Η υπακοή στους άλλους και η εκκοπή του θελήματός του ήταν η καθημερινή του επιδίωξις. «Κάνε πίσω», μας έλεγε, «για να πας εμπρός». «Η τεθλασμένη είναι συντομωτέρα της ευθείας». Δηλαδή να αποφεύγης να συγκρούεσαι με τους άλλους, χωρίς σοβαρόν λόγον, για να μην έχης καθυστέρησι στην πνευματική σου πορεία. […]

(Απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου)